Nieuw Zeeland zuid eiland 5

Onze volgende stappen opgetekent in Westport.

Maandag 20 januari. Bewolkt en gemiddeld 17 graden vandaag.

We gaan vandaag richting Hokitika. Langs Whataroa, Hari Hari en Ross. Ook hier prachtige wegen, de meesten door dichte bebossing. En deze wegen door de bossen zijn hier heel bijzonder. We zijn ze zo al eerder tegen gekomen maar ik had dat nog niet beschreven. Het is alsof je over een lange slingerende oprijlaan rijdt. Prachtig gemaaide groene grasbermen van ongeveer een meter breed. Omzoomd met regenwoud aan beide zijden waarbij de varen bomen er het meeste uit springen met daaronder gewone varens . Omdat de meeste van deze wegen iets verdiept zijn aangelegd is het net of de weg door kleine wallen is afgezet. En dan pal langs het gras lange rijen met lichtgroene planten die vergeven zijn van de oranjerode bloemetjes op hoge steeltjes. Daartussen op enkele plaatsen Hortensia's in allerlei kleurslagen. Plus lange rijen grote witte en blauwe bolvormige bloemen met een diameter van wel 20 cm op stelen van zeker een meter hoog. Zoals gezegd is het dan net of je door een aanhoudend slingerende oprijlaan rijdt met aan beide kanten prachtige bomen en bloemen. Daar krijg je een zomers gevoel van of je het wilt of niet en ook al regent het pijpenstelen of al miezert het een beetje. 

Langs de wegen zagen we op de weilanden of in de stukken wetland telkens twee dezelfde soorten loopvogels. Allebei zo groot als een kip. De ene is de Kekapu en de andere de Weka. De Kekapu is voornamelijk blauw van kleur met een rode kam op zijn koppie tot bovenop zijn snavel met opvallende witte veren onder aan de stuit die hij opzichtig laat zien tijdens het baltsen en om - bij gevaar voor zijn jongen - vreemden af te leiden en weg te lokken. De Weka daarentegen is grotendeels donkerbruin met iets donkerder onderkant. Een niet direct aantrekkelijke of opvallende vogel.

Daarnaast zien we hier ook in flinke aantallen arenden. Grote bruine vogels met witte veren op de stuit, die continu rondvliegen en op zoek zijn naar prooi. Een enkele keer zagen we ze ook duiken naar een konijn of Kekapu of zaten ze in de berm met zo'n prooi. Deze arenden komen hier in grote aantallen voor. We zien ze hier net iets vaker dan in Nederland de buizerds.

Gisteren begon bij Fox Glacier het lampje te branden dat aangeeft dat de remblokken aan het verslijten zijn. Niet zo vreemd met al dat klimmen en dalen waarbij de remmen het flink te verduren hebben. Geen probleem, want nadat dat lichtje gaat branden kunnen de remmen nog wel enkele duizenden kilometers mee. Maar voor de zekerheid en ter controle gebeld met Apollo en een afspraak gemaakt voor zo'n controle bij een garage in Hokitika. Tegen twee uur de camper daar achter gelaten en zijn we het plaatsje in gewandeld. 

Midden in het centrum zit een grote Jade juwelier met een open werkplaats, zodat je kunt zien hoe de juwelen gemaakt worden.  Een glasblazer met net zo'n werkplaats en een kunstenaar die schilderijtjes maakt op stenen. Allemaal mooi werk maar knap aan de prijs. Maar in de korte tijd dat wij door het centrum gewandeld hebben kwamen er twee bussen met Japanse of Chinese toeristen die recht voor de deur van die Jade juwelier gedropt werden. Volgens ons deden ze daar toen goede zaken. 

Aan het strand was van alles georganiseerd voor de jeugd. Ze konden er allerlei dingen make van het vele aangespoelde stukken drijfhout of in de vorm van een wedstrijd een hutje maken voor kleine pinguïns. En enkele kunstenaars waren doende om van drijfhout allerlei beelden te maken of te vormen uit de vele takken. En dat lukte wonderlijk genoeg nog aardig ook. Dat is een creativiteit die aan mij niet besteed is. Je kunt op een van de foto's dan ook de naam van het plaatsje zien die gemaakt is van stukken aangespoelde takken en stammen. 

Tegen kwart voor drie zijn we terug naar de garage gegaan om te kijken hoever men was. Bij onze komst werd hij meteen binnengereden. Ze hadden er nog niets aan gedaan. Niet fijn. Bij de garage gewacht tot iets na vijf uur omdat ze nog steeds bezig waren aan de remmen. Toen bleek dat het niet helemaal goed zat met de remmen en werd verteld dat ze er morgen mee zouden verder gaan omdat ze op dat moment naar huis gingen. We hebben de nacht doorgebracht op het terrein van die garage nadat we een stroomkabel hadden aan kunnen sluiten zodat we in de avond nog iets konden doen. 

Dinsdag 21 januari. 

Licht bewolkt en vandaag temperaturen tussen de 18 en 24 graden.

'S-morgens zijn ze meteen om 8 uur aan de slag gegaan en wij zijn het dorp weer ingelopen naar een café annex lunchroom waar we een bakske gedaan hebben en de krant hebben door genomen. Toen zagen we dat de dag ervoor, 's-middags rond 4 uur er bij Wellington op het Noord eiland een aardbeving was geweest met een kracht van 6.2. Gelukkig met alleen wat materiële schade in Wellington zelf en in enkele plaatsjes naar de Oostkust toe. Meteen mijn broer gebeld die in Inglewood woont aan de Westkust. Zij hadden de schok wel gevoeld maar daar was verder gelukkig  geen schade.

Bij de bibliotheek weer een groot aantal foto's op de site gezet en om 11 uur konden we de camper weer ophalen. Het bleek dat de remblokjes niet pasten omdat de schijven zover ingesleten waren dat er een rand op zat die eerst afgeslepen moest worden. Alles weer in orde en veilig konden we weer op pad.

In Greymouth de plaats zelf in geweest en naar het strand. De plaats zelf stelt niet zoveel voor. Uiteraard de nodige historisch belangrijke punten maar niet iets waar wij direct warm voor liepen. Aan het strand ook hier heel veel aangespoeld drijfhout en wel strand maar dan van donkergrijs tot zwart zand. 

Daarna naar Punakaiki gereden. Via de aangelegde vlonders en paden konden we bij de pancake rotsen en de blowholes komen. 

De pancake rotsen zijn net op elkaar gestapelde platen leisteen alsof je een stapel pannenkoeken op elkaar gelegd hebt. Vandaar de naam en wonderlijk om te zien. En de blowholes zijn gaten in de limestone ondergrond waarlangs het zeewater met veel geweld en hoge fonteinen van water omhoog spuit. Maar dat alleen bij vloed en wanneer er een straffe wind staat. En wij hadden dit keer geluk. Het was vloed en het waaide behoorlijk. We kregen dan ook mooie grote fonteinen van opspuitend water te zie dat met veel geweld uit die gaten tot enkele tientallen meters boven de grond omhoog spoot. 

Vanaf Punakaiki over de mooiste kustweg van de wereld gereden. Een prachtige weg van zo'n 35 km lang tussen Punakaiki en Westport. Vlak langs de kust en met nagenoeg constant zicht op de op de rotsen beukende branding.

In Westport een plaatsje geregeld voor twee nachten op een Top 10 caravanpark. Daarna een stukje terug gereden naar Tauranga Bay waar een zeehonden kolonie zit, vlak aan de kust waar je de dieren goed kunt bekijken. Na enig zoeken vanwege de perfecte schutkleur zagen we tientallen zeehonden. Hun bruine tot zwarte kleur steekt bijna niet af tegen de rotsen met diezelfde kleuren. Een beetje in de luwte ontdekten we al snel een stuk of veertien jonkies. Een schattig gezicht die kleine, bijna inktzwarte en hulpeloze wezentjes. 

'S-avonds vroeg naar bed omdat we morgenvroeg om 8 uur, Nederlandse tijd 8uur 's-avonds even willen gaan Skypen met het thuisfront.

Woensdag 22 januari. Vandaag was het licht druilerig weer met een temperatuur tussen de 13 en 21 graden.

We zij vandaag naar het uiterste noorden gereden, zover als we aan de Westkust naar het Noorden konden rijden. Een plekje ongeveer 120 km boven Westport. Eerst langs de kust richting Karamea. Een weg nagenoeg helemaal langs de kust maar een stuk van ruim dertig kilometer gaat die weg stijl en slingerend omhoog en omlaag tot een hoogste punt van 420 meter boven zeeniveau. Alweer een prachtig stukje weg waarop het rijden voor mij genieten is. En ons Riki is er inmiddels aan gewend geraakt en blijft het eng vinden wanneer we wat kort langs de diepe afgrond rijden maar geniet ook dan met volle teugen van de mooie route. En zeker wanneer we dan op die hoogte in de wolken terecht komen. Omdat het al wat druilerig is kijken we dan in de richting van de vallei maar het enige dat we kunnen zien zijn wolken waar we in of op kijken, zoals je het maar noemen wilt. 

Voorbij Karamea ligt eerst nog het kleine plaatsje Oparara en dan nog eens 16 km over een gravelweg verder naar het Noorden komen we aan de Kohaihai shelter. Een onderkomen voor wandelaars die nog noordelijker de bergen in willen en dan een onderkomen voor de nacht hebben. Daar stonden een groot aantal auto's geparkeerd. Kennelijk van wandelaars die al op pad waren en enkele van vissers die daar aan de kust hun geluk beproefden. Die shelter ligt in het Kahurangi NP. 

Bij deze shelter hebben we geluncht en een strandwandeling gemaakt. Wij dachten inAustralië last te hebben gehad van de vliegen. Hier is dat net zo maar de vliegen zijn een heel stuk kleiner, zo'n 2 mm groot maar steken erger dan muggen. En wanneer je dan de jeuk probeert te verdrijven met krabben dan wordt het alleen maar erger. Het blijken zandvliegen te zijn. De plekjes waar ze gestoken hebben worden stik rood en soms zelfs net een bloedblaartje waar op een gegeven moment zelfs een beetje wondvocht uitkomt. En jeuken dat die plekken doen. Heel erg en niet fijn.

MAAR: Zoals een oud en wijs Chinees gezegde luidt; zonder pijn geen fijn.

Met andere woorden, ook hier wennen we wel aan. 

Vandaag weer een fantastische dag gehad. Na wat miezer toch nog een stukje opgeklaard en een temperatuur van zo'n 21 graden in de middag. Gewoon lekker weer.

Morgen gaan we naar de Oostkust en dan in het Noordelijke deel richting Abel Tasman baai boven Motueka.