Nieuw Zeeland noord eiland 5

Jawel daar zijn we weer en in de verwachting dat vandaag de afgelopen week aan deze tekst kan worden toegevoegd.

We zitten op dit moment in Paparoa aan de Kaipara Harbour, pal ten noorden van Auckland en nemen het er even van na een drukke dag, maar dat lezen jullie verderop weer wel.

Donderdag 6 februari. Erg veel bewolking maar in de ochtend toch al 20 graden. 

Omdat we mijn broer pas aan het einde van de middag verwachten gaan we even een stukje naar het noorden en we willen heel even in Russel gaan kijken.

Via de kust rijden we naar het noorden langs Matapouri over een weer erg groene toeristische route door de heuvels. Ik begin zo langzaam aan te denken dat ze hier het leggen van bochtige wegen hebben uitgevonden. Het blijft weer draaien maar alles is zo mooi groen dat het sturen bijna op de automatische piloot begint te gaan. En ik hoor het jullie al denken: "Kijk uit want dan kan het mis gaan". Klopt, maar het is goed gegaan en dat blijft ook goed gaan omdat we daar allebei op letten en geen ongelukjes kunnen gebruiken. We willen weer heel naar huis terug.

Bij Hikurangi moeten we even de snelweg weer op maar na een goed 5 km zakken we weer naar de kust af bij Whakapara. Daarna langs Kaimamaku en komen we uit in Helena Bay. De temperatuur is inmiddels weer opgelopen naar een heerlijke 24 graden. Daar ligt verscholen in de bossen tussen de weg en de kust een prachtige kunstgalerij met een kleine botanische tuin en een gezellig restaurant. Allen om er te komen moet je kunst en vliegwerk verrichten. Een stukje enkelbaans "weg" van nog geen km maar stiksteil en met gravel en modder. En onderaan sla je stijl achterover van de drukte. Een kleine parkeerplaats waar al zo'n vijftien auto's staan en waar we met veel moeite de camper even kwijt kunnen in de overgebleven ruimte. Hoe we straks weer weg moeten zien we dan weer wel. Binnen is het gezellig druk in het restaurant en krijgen we een heerlijke capucino met een lekker stuk cake. Mijn broer had net laten weten dat hij Auckland voorbij was zonder files en we verwachten hem dus een stuk eerder bij de camping. Geen tijd meer om de winkel en de tuin te bekijken en met enig gehannes de camper van de parkeerplaats gekregen en we konden net achter en andere auto aan omhoog naar de weg zodat we in elk geval niet weer achteruit moesten voor iemand die naar beneden kon komen. 

Eerst naar Whangarei zelf gereden omdat we zonder cash zaten en nog enkele boodschappen moesten doen. Daarna naar de kust gereden waar mijn broer en zijn vrouw op ons stonden te wachten in Ngunguru, zo'n 10 km voor Tutukaka. Op de camping lekker samen geluncht en daarna naar de haven gelopen waar hun dochter met haar man ons zouden treffen. Met z'n zessen naar de boten gelopen en toen begon het te regenen. Waren we allemaal kleddernat voordat we een plekje gevonden hadden in een cafeetje aan de haven waar we de bui lieten voorbij gaan. 

Tegen zes uur hebben we met de camper de hond uitgelaten aan de haven. Op de camping mogen geen huisdieren komen maar de eigenaar had ons laten weten dat het met zo'n klein hondje niets uitmaakte zolang we hem buiten beeld van de andere gasten hielden. Dus in de camper om de hond uit te laten. Het moet niet gekker worden. Maar het resultaat was dat we in het marine restaurant lekker gegeten hebben. 

Gelet op de weersvoorspellingen van de komende dagen, met veel wind en regen, konden we het zeevissen wel op onze buik gaan schrijven. Dat was niet te doen. Dan ben je gevaarlijk bezig en heb je meer last van zeeziekste dan plezier van het vissen. 

Vrijdag 7 februari. Veel regen en bewolking maar toch temperaturen tussen de 20 en de 25 graden.

Vandaag samen vanaf de kust wat gevist in de regen en de dames zijn samen de stad in geweest. In de miezerige regen toch nog enkelen kleine vissen gevangen maar niet groot genoeg om mee te nemen. Ze kennen en hanteren hier ook minimum maten voor vis. En de dames hebben wat gewinkeld en geld uitgegeven net als wij aan het aas voor het vissen. We hebben er allemaal een leuke dag van gemaakt. 

Zaterdag 8 februari.  Druilerig bij het opstaan en zo'n 18 graden.

Het vissen ging niet door dus gingen we er maar een gezellige dag van maken. Eerst nog een keer naar die Art-shop annex café in Helena Bay gereden. En jawel hoor, we waren nog maar net op stap of het klaarde op, geen wind meer, een strakke vlakke zee en een heerlijk zonnetje. Balen dat het zeevissen was afgezegd. Maar ja, that's life as it comes. En met z'n vieren een gezellige en lekker zonnige dag gehad. De avond met z'n zessen bij het huisje van hun dochter doorgebracht met een lekkere BBQ.

Zondag 9 februari. 20 tot 25 graden en onbewolkt.

We zijn samen naar een kennis van mijn broer gereden in Whangarei. Een Nederlands stel dat al veel jaren in Nieuw-Zeeland woont. 

En daar treffen we het dat er Austalische parkieten in de buurt rondvliegen. Er zijn daar kennelijk ooit Rosella's' ontsnapt en die hebben daar alles wat hun hartje begeert. Je kunt er donder op zeggen dat er over een aantal jaren een hele kolonie zal zijn. Over faunavervalsing gesproken. Maar ja dat heb je in Nederland ook. Ga maar eens in Den Haag kijken dan zie je ook hele vluchten halsband- en musisparkieten die van origine ook alleen in Australië thuis horen. 

Rond 11 uur hebben we afscheid van elkaar genomen en zijn mijn broer en zijn vrouw richting het zuiden naar huis gegaan en wij naar het noorden. 

Bij Whangarei Falls kregen we tekst en uitleg van jawel alweer een man en vrouw die van origine uit Nederland afkomstig waren uit de buurt van Zeist. Zij hadden een zoon die in Tilburg woonde en sinds kort in Amsterdam. Je komt ze verdorie ook overal tegen die Hollanders. 

In Whangarei North zijn we naar het Kiwi huis geweest. Een soort natuurhistorisch museum waar we voor het eerst een levende Kiwi goed konden bekijken. We troffen het namelijk dat hij of zij net aan het eten was en dat eten stond onder en infrarode lamp. De rest van het onderkomen van die vogels is namelijk erg duister omdat het nocturnal birds zijn die pas gaan leven wanneer het donker is. 

In datzelfde gebouw konden we ook levende Tuatura zien. Dat zijn dieren die uiteraard niet zo oud zijn maar van oorsprong nog ouder dan de krokodillen. Zij leefden al in dezelfde tijd dat de dinosaurussen ook op de aardbol rondliepen. De oudste nog levende dinosauriërs kun je wel zeggen. Net een grote hagedis maar toch iets anders. Een bijzondere gebeurtenis. Je komt ze verder om ze te kunnen bekijken, alleen nog tegen in enkele andere grote plaatsen in dierentuinen waar ze allemaal deel uitmaken van een beschermings en kweekprgramma. 

Via de route die we al eerder een stukje gereden hadden, namelijk Hikurangi en Whakapara rijden we ditmaal langs Helena Bay, naar Russel. Na een beetje rondkijken en foto's maken van het oudste kerkje van Nieuw-Zeeland hebben we op een bankje in de zon aan d haven een lekker ijsje opgesmikkeld. Daarna ingecheckt op de plaatselijke Top10 camping en de avond op de ons gebruikelijke manier ingevuld.

Maandag 10 februari. Het wordt warm vandaag. Van 20 tot 28 graden. Erg hè!

We zijn naar Okiato gereden en zijn daar met een pont overgestoken naar Opua. Onderweg door stinkende lucht gereden. Er staan hier namelijk aan beide kanten van de weg mangrove bossen en wanneer die door het laag tij droog komen te staan dan komt de lucht van rottende takken en bladeren vrij. Een heel natuurlijk proces maar het stinkt wel wanneer je daar voorbij komt.

Ik had ze niet eerder genoemd maar die mangrove bossen zo dicht aan de weg en dan aan beide kanten van de weg zijn we al eerder tegen gekomen. Op veel plaatsen hier in het noorden ligt de weg door de heuvels en pal aan de kust. Wanneer de weg dan bijna op zeeniveau komt tref je het dat het zeewater erg ver het land in komt. Bij vloed komt het water dan tot aan de weg en ik kan me voorstellen dat bij springtij het water op die plaatsen over de rijbaan heen spoelt. Via allerlei inlets vanuit de kust komt het water dan het binnenland in en dus krijgen mangrove bossen daar de kans om door te groeien. En dan zie je daarin ook op veel plaatsen dat er eerst gewone bossen gestaan hebben, want midden tussen die mangroven staan dan erg veel dode bomen als staken uit het water omhoog. 

Naar Pahia gereden. Een toeristisch plaatsje aan de baai waar veel boten vertrekken voor cruises, bezoeken aan rotspartijen en om te kunnen gaan kijken bij de dolfijnen. Je kunt dan zelf ook tussen de dolfijnen gaan zwemmen. Vanaf de pier vertrok ook regelmatig een helikopter met mensen die dan werden afgezet op een van de vele eilanden voor de kust waar ze dan een uitgezette track konden gaan lopen. En dan wordt je 's-avonds weer opgehaald, mag je hopen. Als het weer tenminste niet te slecht is, anders mag je voor niks overnachten. 

In Kerikeri rijden we naar het in deze streek erg bekende Parrot Place maar wat er op diverse posters en advertenties niet bij stond is het feit dat dat park op maandag gesloten is. Treffen wij weer. Een gemiste kans. Maar ja volgens diezelfde advertenties en folders zitten daar naast enkele van de inheemse soorten ook papegaaien, aratinga's en pyrhurra's. En dat zijn soorten die in Zuid Amerika voorkomen en niet in Nieuw-Zeeland. Niet de soorten waarvoor ik hier aan het rondkijken ben. Jammer maar het is deze keer niet anders. Niet getreurd maar verder gaan. En dat doen we dan ook nadat we eerst daar voor de deur een paar boterhammetjes gegeten hebben. 

Van daaruit over een prachtige maar zoals we inmiddels gewend zijn, bochtige en heuvelachtige weg naar Tauranga Bay gereden. En Christien, het schiet me nu ineens te binnen, ook deze weg is, net als de Forgotten World Highway een aanrader om te gaan rijden. Prachtig.

We hadden een plekje op 25 meter van het strand. Hier een prachtig zandstrand, bijna zoals in Nederland. Het zand is hier alleen net iets grover van structuur. Ik wilde nog even gaan zwemmen maar dat viel knap tegen. Het was eb maar het was goed te zien dat het strand maar een meter of vijf langer was dan bij vloed. Toen ik het water in ging kwam ik er al snel achter het het erg steil afliep en dan is het water meteen een stuk kouder. Watje hè. 

Toen maar lekker even genoten van de zon en een wijntje. 

Dinsdag 11 februari. Een zonnige dag met temperaturen tussen de 22 en 25 graden. Het lijkt wel of we dan toch aan het einde van onze trip nog een aantal lekkere warme zomerse gaan meemaken in Nieuw Zeeland.

Via de heuvels rijden we naar de kustweg die ons verder langs Whangaroa, Kahoe en Oruaiti naar Mangonui brengt. Daar aan de baai hebben we koffie gedronken aan het water. Ook hier weer een prachtige baai waar veel bootjes liggen te wachten op hun eigenaren die in het weekend komen om te vissen of gewoon om te varen.

We rijden vervolgens Karikari Peninsula, dat aan de Doubtless Bay ligt, voorbij en gaan naar Kaitaia. Daar nemen we een gezonde hap in een lokale broodjes zaak. In de hoofdstraat van die plaats sluiten de winkeltjes, met erg veel zaakjes voor een snelle hap, kort aan elkaar aan. En ook hier ziet het er op erg veel plaatsen slordig uit en met veel achterstallig onderhoud. 

We rijden daarna via Awanui terug naar Karakiri Peninsula en naar een prachtige baai aan de noordkant, Rangiputa. We hebben daar een heerlijke strandwandeling gemaakt over het strand en de rotsen en een aantal mooie schelpen opgeduikeld.

Tegen vijf uur rijden we naar Whatuwhiwhi. Ook daar is een Top 10 camping. We gaan daar twee nachten blijven omdat we morgen naar de kop van het noordeiland willen rijden naar Cape Reinga en omdat daar nagenoeg geen kampeer gelegenheid is komen we delfde dag ook weer terug. 

Veel plaatsnamen hier beginnen met de letters wh of hebben die ergens tussenin staan. Die lettercombinatie wh wordt uitgesproken als een f.

Whatuwhiwhi spreek je dus uit als Fatufifi. 

Woensdag 12 februari. Bewolkt en zo'n 19 graden wanneer we vertrekken.

Bij Awanui buigen we af naar het noorden met de verwachting dat het een vrij lange eentonige en rechte weg zal worden die ons bij Cape Reinga gaat brengen. Niets is minder waar. Er zitten enkele korte stukken rechte weg tussen maar ook deze weg gaat door heuvellandschap. Het ene moment pal aan de kust, dan weer dwars door dichte bosgebieden. En dan te weten dat het eiland hier op z'n breedst maar ongeveer  15 km breed is. Aan de westkant gaat over de hele lengte een prachtig strand van noord naar zuid of omgekeerd, zoals je maar wilt en dat heet Ninety Mile Beach. Het zijn feitelijk geen negentig mijlen maar toch al gauw zo'n goede honderd km. En van dat strand wordt veel gebruik gemaakt. Hele busladingen met toeristen worden over dat strand naar en vanaf het noorden gereden. Maar alleen in de tijd tussen twee uur na en twee uur voor hoog tij. Dit omdat er toch verraderlijke stukken tussen zitten die onder water komen te staan en dan ook nog op plaatsen waar rotsen op het strand liggen. Je kunt je wel voorstellen dat daar bij vloed ongelukken van moeten komen. Dat is dus ook verboden terrein voor huurauto's en campers. Staat overigens ook nadrukkelijk in het huurcontract voor de camper als een van de wegen waar je met de camper geen gebruik van mag maken. Net zoals een aantal met name genoemde gravelwegen.

Maar wij zijn dus op de geasfalteerde weg gebleven. En dat was maar goed ook want toen we net naar het noorden gingen begon het te hozen. Enorme veel regenval waarin je soms maar een kort stukje van de weg voor je kon zien. Dat beloofde wat voor ons bezoek aan de noordkaap. Toen we bijna aan de noordkust waren begon de bewolking te zakken en hield het regenen op. Maar eenmaal op de parkeerplaats aan het einde hoefden we niet eens uit te stappen. Er hing een dichte mist die het zicht beperkte tot maximaal zo'n 50 meter. Jammer maar vooralsnog geen zicht op de plaats waar de grote oceaan en de Tasman zee elkaars wateren mengen. 

Uit arren moede maar even gaan lezen en geluncht. En wonder boven wonder klaarde het daarna op en kwam na anderhalf uur de zon weer tevoorschijn. In die tussentijd waren er al enkele busladingen gearriveerd en weer vertrokken. Wij zijn toen samen met tientalle andere toeristen naar de top van de heuvel gelopen om te genieten van het uitzicht op zee. Wanneer je goed keek kon je de stroming van de grote oceaan om de wateren van de Tasman zee zien draaien. Er zit namelijk een getijde verschil tussen beide wateren van 3 uren. Aan de westkant van het eiland gaat de zee drie uren eerder van eb naar vloed dan aan de oostkant de grote oceaan. Dat schijn je in Auckland goed te kunnen zien waarbij dan aan de ene kant het water enkele meters hoger staat dan aan de andere kant. Hier zie je dat niet en ook niet dat het ene water scheef ligt ten opzichte van het andere. Dat is hier een grote oceaan. 

Deze kust is trouwens in 1683 door Abel Tasman ontdekt en die noemde die punt toen cape Maria van Diemen, naar de vrouw van de gouverneur van Nederlands Oost Indie die de ontdekkingsreis gefinancierd had. 

Tegen twee uur vertrekken we weer en rijden op ons gemakkie terug naar het zuiden. Onderweg nog even gaan kijken bij de strandsurfers. Er liggen langs de hele westkust erg hoge zandduinen waarlangs mensen op een snowboard of surfplank naar beneden glijden alsof ze op een hoge golf zitten. En die duinen zijn op sommige plaatsen meer dan honderd meter hoog. Halverwege de route naar het zuiden hebben we bij Houhora even gerust en een paar kleine boodschappen gedaan voor het eten vanavond. 

Rond 5 uur zijn we terug op de camping na een vermoeiende maar voldane dag. Na het eten genoten van een wijntje en lekker gekletst met onze buren die in Nieuw-Zeeland wonen en kinderen hebben in Nederland en Australië. En daar zagen we ook voor het eerst de boot met vaste wielen eronder, zoals jullie die al op de foto gezien zullen hebben. 

Donderdag 13 februari.  20 tot 24 graden. Het is iedere keer weer verrassend dat je ondanks de dichte bewolking hier toch meteen een temperatuur hebt van zo'n 20 graden in de morgen en dat die dan oploopt terwijl de bewolking nauwelijks dunner wordt. Maar wanneer de lucht open trekt heb je het ook meteen warm met de zon op je lijf. Heerlijk is het dan.

We gaan vandaag naar de westkust om daarlangs weer richting Auckland terug te gaan rijden. Eerst naar Kaitaia om weer grote boodschappen te doen en te tanken.

De diesel is hier overal ongeveer even duur. Ergens tussen de NZ$ 1,45 en 1,55. Dat is zo ongeveer € 0,90 tot € 1,05 . Voor hier is dat goed aan de prijs maar naar onze begrippen nog best laag. 

In Kaitaia hebben we in de lokale bieb weer wat foto's op de site kunnen zetten. Die bieb zit in een prachtig nieuw gebouw waarin ook een museum en een theater zijn ondergebracht. Net een soort Nobelaer als in Etten-Leur maar dan mooier. En met bij de gezamenlijke ingang een kleine koffiebar om een broodje of een drankje te kunnen pakken. 

Via Ohipara rijden we naar de Karikura Beach waar we geluncht hebben. Op dat punt begint de Ninety Mile Beach die langs de hele wetskust tot aan de noordpunt bij eb goed te berijden is. 

Net voorbij Kohukohu gaan we bij Rangiara met het veer de oversteek maken naar Rawene. Een oversteek van een dik kwartier met een pont waar zo'n 20 auto's op kunnen. Het was rustig weer dus geen enkel probleem en een prachtig zicht op de baai die we overstaken. 

Iets voor vier uur waren we in Opononi waar we een plekje gevonden hebben op het Opononi Beach Holiday Park. Een camping tegen een heuvelwand waar ze de stalling plaatsen gelukkig nagenoeg vlak en waterpas gemaakt hadden zodat je er vrij vlak kon staan. Maar hier hebben ze al maanden geen regenbuien gehad en is het water op rantsoen. Geen drinkwater beschikbaar voor in de tank van de camper. We konden gelukkig wel gewoon naar de toiletten en kort douchen.

Vrjdag 14 februari. 20 tot 22 graden vandaag met onderweg een enkele kleine regenbui. 

We rijden eerst naar Omapere, een kleine 10 km voorbij Opononi. Daar is een prachtig uitzichtpunt / lookout in het Arai-Te-Uru Regional Reserve. De Tasman zee raakt daar de Hokianga Harbour die zo'n 50 km landinwaarts gaat. Erg ruwe zee die tegen een strakke vlakke baai aan beukt.

We rijden eerst naar het Waipoa Forest, het oudste oerbos van Nieuw-Zeeland dat nagenoeg nog helemaal in tact is. Daarin staan enorme kauri trees. De hoogste is ruim 51 meter hoog en de oudste is niet zo hoog maar heeft een stam omvang van iets meer dan 17 meter. Echte oeroude kolossen van naar schatting meer dan tweeduizend jaar oud. En in datzelfde bos staan nog meer van dat soort kolossen die gelukkig allemaal in een beschermd natuurreservaat staan en nooit gekapt zullen worden. De weg door dat oerbos ligt aan de westrand tussen het bos en de zee en is zo'n 20 km lang. En hier zit geen enkel recht stuk in de weg. De ene bocht volgt de andere op en de ene is nog scherper dan de andere. Gelukkig is het op de meeste plekken niet zo steil en kun je deze hele weg gemiddeld zo'n 40 km per uur rijden. Jullie kunnen je dan ongeveer een voorstelling maken van die weg. Prachtig hoor wanneer je daar in het oerbos rijdt met aan beide kanten hoge bomen en erg dichte bebossing. Op sommige plaatsen heb je ook hier One Lane Bridges waarbij je soms tussen twee van die enorme reuzenbomen door moet rijden. En dat zijn dan nog redelijk jonge bomen maar al met een diameter van bijna twee meter. Een ervaring waarbij je je heel klein gaat voelen. 

Dan langs Kaipara naar Omanari naar de Kai Iwi Lakes. We hebben daar aan Lake Taharoa aan de waterkant ons bammetje gegeten en genoten van de lekkere zonnige temperaturen. Hierna zijn we verder naar het zuiden gezakt tot aan Dargaville. Een plaats met veel historie vanwege de honderdjarige forrestery in deze streek. Een oude Ier had hier land gekocht en was bomen gaan kappen. Sindsdien is hier een booming industrie voor houtkap en aanplant. 

Uiteindelijk hebben we vanavond een plekje gevonden op een kleine camping in Raparoa, aan de noordkant van Kaipara Harbour, een groot havengebied aan de noordkant en ongeveer 100 km vanaf Auckland. 

Klein want volgens ons zijn we vanavond de enige klanten die gebruik maken van deze camping met zo'n 12 powered sites. 

Volgende keer meer en dan zal het tegen het einde van onze reis gaan lopen. Volgende week rond deze tijd zitten we namelijk al op de luchthaven van Auckland in afwachting van onze eerste vlucht naar Shanghai.