In Victoria 2

Hoi we gaan verder waar we gebleven waren.

Woensdag 11 December. 20 graden, bewolkt, stormachtige winden en een miezerige regenval vanuit Torquay / Gelong.

Op weg naar Ballarat, dat we in 2007 ook bezochten, maar toen alleen het deel dat we vanuit het Zuid-Westen benaderden en waar we toen alleen bij Sovereign Hill en Mount Pleasant geweest zijn. Dit keer bekijken we meer.

Vandaag over de Midland Highway gereden . Een rustige weg met alleen lokaal verkeer. Iets glooiend tot heuvelachtig terrein met voor het merendeel veel weilanden met hooi of grasland.

Rond half elf in Ballarat aangekomen en meteen een bezoek gebracht aan het Wildlife park. Een dierentuin in wording met alleen inheemse dieren. Een grote groep kangoeroes van Kangoeroe Island. Een soort die daar veel voorkomt en niet bang of agressief is aangelegd. Dus makkelijk te houden en interessant voor bezoekers die ze kunnen aaien en voeren. Daarnaast Koala's, Wombats, Tasmanian Devils en een grote variatie aan giftige slangen zoals die in Australie voorkomen. De meeste van deze slangen zijn niet agressief en zullen alleen bijten wanneer ze  in het nauw zitten, of wanneer je er per ongeluk bovenop gaat staan. En ze zijn meestal al verdwenen voordat wij ze gezien kunnen hebben. Ook enkele zoet- en zoutwater krokodillen.

Een park mooi van opzet met goede informatie die prima gebracht wordt tijdens de rondleidingen.

Vandaar naar Ballarat Bird World. Een park waar we ook in 2007 geweest zijn. Dat park wordt gerund door een intussen 86 jaar oude man, samen met zijn 81 jarige vrouw en een hulp van 68 jaar oud. Een park dat helaas in verval aan het raken is.

In zijn totaliteit een prachtig aangelegd park met een enorme variatie aan planten en bomen, waaraan te zien is dat het teveel wordt om door hen goed onderhouden te worden. Feitelijk niet meer rendabel maar de hobby van dat echtpaar. Ook hebben zij twee maanden geleden het onfortuin gehad dat de grote vrije vlucht voliere van ongeveer 50 x 30 meter en 15 meter hoog, is stukgewaaid tijdens een storm waarbij nagenoeg alle vogels daaruit verdwenen zijn. Ook aan de volieres en de daarin gehouden  vogels is te zien dat er sprake is van achterstallig onderhoud en verzorging. Veel vogels van verschillende soorten die in elkaars gezelschap zitten tegen de verveling, maar heel weinig paren die ook nog tot kweek zouden kunnen komen. Enkele groepen met solitaire mannen. Maar wel een prachtige collectie zwarte Kaketoes. Alle soorten en daarvan meerdere koppels en enkele losse poppen en mannen. Heel bijzonder en erg mooi. En ons Riki en ik hebben mogen kroelen met een van de zwarte roodstaarten. Later zullen jullie de foto's kunnen zien.

Onderweg naar het centrum de eerste Prachtrosella voorbij zien komen. Een exemplaar dat wat aan de kleine kant leek maar met prachtige rode, gele en groene kleuren.

In het centrum van Ballarat even rond gelopen en toen kwamen we er pas achter dat we in 2007 enorm veel van deze plaats gemist hebben. Gemist of in elk geval gewoon niet gezien toen. Een centrum met een mengeling van oude historische gebouwen met daartussen veel nieuwbouw, winkels en kantoorpanden.

Aan het einde van de middag een plekje gevonden op Ballarat Windmill Holiday park. En daar lekker gezwommen in een spiksplinternieuw overdekt zembad met twee spa's en een levensgroot tv scherm waarop alle zenders te ontvangen zijn maar waar ook films of presentaties mee gegeven kunnen worden. Prima kindveilig ingericht met hoge sluiting op het toegangshek en de deuren voorzien van hoge klinken zodat de allerkleinsten er niet zelf bij kunnen. Een prachtig aangelegd park met mooie cabins en grasrijke sites voor de caravans en campers.

'S-avonds enkele groene parkieten zien vliegen van het formaat van de Swift parkieten maar met een geschubde tekening op de rug. Erg snelle vliegers waarvan ik de naam niet ken. De avond voor de rest voor een groot deel gevuld met de verhalen op de site zetten.

Donderdag 12 December. 20 tot 28 graden bij vertrek uit Ballarat.

We hebben ons voor het eerst verslapen. Waarschijnlijk door het uitgebreide en intensieve zwemmen en typen van gisteravond.

Het is inmiddels minder bewolkt en windstil. Het lijkt een fijne dag te worden met lekker weer. Net na 10 uur zijn we vertrokken om via Avoca en St. Arnaud naar Bendigo te gaan.

Onderweg trok de bewolking op en liet de zon zich zien. Lekker weer om onderweg de raampjes een beetje open te kunnen zetten zodat het wat kon doorwaaien. Toen we bij Avoca kwamen hadden we onderweg al twee keer een Kookeberra op een electriciteitsdraad langs de weg gezien. Klein van formaat maar slim genoeg om niet op de foto of film te willen.

Na de nodige informatie nogeens goed te hebben bekeken zijn we niet doorgereden naar St. Arnaud maar afgeslagen en binnendoor gegaan naar Castlemain via Maryborough en Waldoon. Net voor Waldoon lag langs de weg een baggerschip in een doodlopende rivier met daarbij een grote hijskraan. Allebei tot op de draad verroest maar wel de aandacht trekkend. Even van dichtbij bekeken en toen troffen we daar twee jongelui die aan het goudzeven waren. En wij maar denken dat ze gek waren daar in die oude rivier. Maar wel een klein plastic bakje bij met daarin hele kleine stukjes goud. Nog geen gram bij elkaar maar voor hen al een klein kapitaal. Ze haalden een emmer slik uit een andere rivier en zeefden die op die plaats met helder water uit op zoek naar goudkorreltjes. Een bijzondere ervaring dat dat ook nog lukte.
Iets verderop kwamen we door een wegomleiding in het dorpje Waldoon terecht. Een gezellig druk dorpje waar we uitkwamen bij de Victoria Goldfields Railway. Een histrorische trein die in de weekenden twee keer per dag rijdt door de streek richting Castelmain en Bendigo. Een op een museum lijkend stationsemplacement met prachtige antieke rijtuigen waarvan er een wel heel bijzonder was. Een rijtuig dat vroeger  gebruikt was door een reguliere spoorwegmaatschappij en gekocht was in Amerika. Een Pullman. Een rijtuig met pluche, centrimeters dikke, vloerbedekking, afzonderlijke zwarte leren fauteuils met ieder een eigen tafeltje en dat in een rijtuig met mahoniehouten gepolitourde wanden en plafonds. Daarbij ter afwerking een heuse bar.  Een beauty en de trots van de vrijwilligers die het hele spul draaiende houden.

Via Castelmain naar Bendigo gereden en even rondgeneusd in de stad die we in 2007 ook bekeken hadden. In het stadspark kwamen plotseling drie Cloncurry parkieten voorbij die wel even in het park bleven zitten om te laten zien welke soort het was maar toen al snel weer weg waren. Nog niet veel geluk gehad met het opnemen van vogels op film of foto. In het centrum was een enorm groot nieuw kantoorgebouw weggezet. Het hoofdkantoor van de landelijk werkende Bendigo Bank. En in het centrum ook hier veel kleurige Kerstaankleding. Zelfs de historische tram die de hele dag door de stad heen en weer rijdt, was opgesierd met kleurige slingers en een Kerstwens.

Bij de informatiebalie kregen we stapels folders mee om morgen via een mooie streek naar Philip Island te kunnen rijden. Daarover morgen meer.

Op het caravanpark weer dezelfde groene kleinere parkieten gezien van de vorige avond maar ook heel duidelijk diverse Swift parkieten met hun helder groene rug en vleugels en rode vlek boven de snavel. Bij de balie van het park gevraagd welke de andere parkietensoort kon zijn. Nou dat was toch niet zo moeilijk zeiden ze. Dat zijn grondparkieten die je ziet en die komen hier elke dag samen met de Swifts. Allebei de soorten zijn razendsnelle vliegers met een heldere "kwiek" als herkenningsgeluid tijdens het vliegen. Mooi om die soort hier ook gezien te hebben.

Vrijdag 13 December. 23 graden, licht bewolkt vanuit Bendigo.

Vandaag vanuit Bendigo naar de Pinguin Parade op Phlip Island. Zoals gisteren al gemeld hadden we vanuit de informatiebalie in Bendigo een mooie route mee gekregen. Ze hadden  gelijk. Prachtig.

Binnendoor via Heathcote naar Tooborac en dan linksaf richting het Oosten naar Seymour, Yea en Alexandra. Vandaaruit naar het Zuiden via Healesville en Pakenham tot in Cowes op Philip Island.

Net na Tooborac zijn we even gestopt om langs de weg een kopje koffie te pakken. Tot die tijd al een prachtig afwisselend landschap met eerst licht heuvelachtig terrein met - zoals dat heet - gecultiveerde gronden met weilanden en enkele wijngaarden. Waar wij stopten was het een oud bosgebied met hoge Eucalypotusbomen. Even de benen gestrekt en bijna van mijn geloof gevallen. Rondom in de boomtoppen alleen maar Geelkuif Kaketoes. Tientallen zo geen honderden. Prachtig. Camera erbij en enkele mooie opnamen kunnen maken. Eindelijk meer dan een op de film vastgelegd. Dan meteen ook weer dezelfde herrie als in Halls Gap. Honderduizenden krekels in de lage struiken en dichtbegroeide bomen. Alweer een oorverdovend geluid wanneer je daar dichterbij komt. Onderweg tot aan Philip Island regelmatig dit harde gepiep gehoord op heel veel plaatsen. Meestal bij kreken waar dan struiken en dichtbebladerde Eucalyptus bomen stonden.

In Seymour wat boodschappen gedaan en ons verbaasd over het feit dat hier bijna geen Kerstversieringen in de straten en bij de winkels zijn aangebracht.

We rijden daarna door een prachtig glooien heuvellandschap dat uiteindelijk overgaat is berggebied en regenwouden. Het Yarra Range NP. Prachtige valleien daartussen met diepe dalen en lage beekjes en riviertjes. Genoten van de mooie vergezichten. En voor mij genieten van de rit door het gebergte. Lange steile klimmen en diepe afdalingen met forse hellingen, veel schakelen en heel veel scherpe, soms haakse of haarspeldbochten en dat in een bosgebied waar langs de kanten enorme varens op stam staan.

Net voor Healesville een enorm meer, Selovers Waterreserve, gezien. Het waterreservoir voor de stad Melbourne.

Na het plaatsje Cockatoo laten we de heuvels achter ons. In dat laatste deel gaan we langs velden met wijnranken en olijvengaarden.

Een lange brug over en we rijden Philip Island op. Een groter Island dan we voorheen verwacht hadden met toch nog enkele kleinere plaatsen naast Cowes. En helemaal ingericht op toerisme. Met enkele attractieparken en parkjes en veel aandacht voor de dolfijnen, Koala's en vooral de kleine Pinguins.

De Pinguin Parade. We zijn er tegen 8 uur naartoe gegaan omdat het er erg druk is en de beestjes tegen 9 uur aan land gaan komen. Een aan het strand ingerichte informatiehal met lange houten wandelpaden met met gaas en hekwerk afgeschermde zijkanten tussen lage bosjes en enkele bomen zoals waar we de Short-tailes Shearwaters gezien hebben. Aan het strand zijn enkele heuse tribunes gebouwd met bouwlampen aan hoge masten.

Die kleine pinguins, ze zijn 30 tot 40 centimeter groot en hebben een donkerblauw rugdek, komen vanuit zee het strand op en gaan dan langs de rotskust omhoog naar dat stuk land erachter met kleine struikjes. Daar wachten de vrouwtjes met de jongen die zich daarna dan ook luid piepend laten horen. Erg veel actie voor die kleine dingen om zo'n afstanden te overbruggen die ook nog eens zo moeilijk begaanbaar zijn.

Eerder die avond op het caravanpark nog enkele jonge Kookeberra's kunnen filmen. De oudervogels, die ze tussendoor kwamen voederen, waren weg voordat ik ze kon filmen. Maar leuke opnamen van de jongen.

Zaterdag 14 December. 22 graden, nagenoeg windstil maar erg bewolkt vanuit Cowes.

Op onze route van het eiland af nog even een kijkje genomen bij het Koala Conservatory Centre. Erg educatief ingericht met veel interactieve informatie in de hal en een prachtig buitengebied met een afgesloten deel waar een mannetje met een stuk of 3 vrouwtjes verbleef voor gecontroleerde kweek. En een bosgebied van enkele hectaren groot waar meerdere exemplaren zitten die gemonitord worden maar verder hun eigen gang kunnen gaan. Een unieke opzet voor faunabescherming.

Via Wonthangi en Inverloch naar Fish Creek gereden. Ook hier weer leuke slingerende weggetjes tussen afwisselend bebost en open heuvellandschap. De wegen in dit gebied zijn echter hard aan grondig onderhoud toe. Veel gaten en losliggende stukken asfalt. Continu uitkijken want je mag hier gewoon 100 kn per uur rijden.

Daarna via Fortes, Yarram en Sale rijden we door veranderend landschap. Het wordt erg vlak maar aan alle kanten groen. Grote groene weilanden met zwarte koeien en bosschages afgewisseld met kleine stukjes bos. Bij het binnenrijden in de kleine plaatsjes viel het op hoe stil het er was. Net zoals vorige keer op zaterdag toen we Whyalla in reden. Geen kip te zien op straat en alle winkels gesloten. Later hoorden we dat dat hier gebruikelijk is omdat op zaterdag alle aandacht uitgaat naar cricket en ander sporten en niet te vergeten de diverse bars. Daardoor blijven de mensen van de straat en zie je dus niemand buiten.

Uiteindelijk aangeland in Bairnsdale waar we de avond verder op een caravanpark doorgebracht hebben met wat wassen en knippen.

Deze avond door een roodharige lieve Zweedse vrouw geknipt. En niet geschoren. Ook ons Rikie heeft zich door haar laten knippen. We zien er weer patent uit met wat eerst een toch wel erg lange bos haar was geworden en nu weer een normaal kort kapsel was.

Daardoor was het wel laat geworden en hebben we pas tegen 8 uur ons eten naar binnen gewerkt. Met ter afsluiting van de avond, wat gelezen, dagboek bijgewerkt en een klein glaasje wijn. Alweer een dag genoten. Het kan niet op hier.

Zondag 15 December. 23 tot 26 graden en vertrokken vanuit Bairnsdale naar Eden in de staat New South Wales

Gereden via Mallacote, een dorpje aan prachtige baaien en stranden aan het einde van een doodlopende weg vanaf de hoofdweg naar het strand.

Vandaaruit naar Eden gereden in New South Wales. Daarover volgende keer meer.