In Victoria 1

Even enkele stukjes tekst vanuit een kil, 18 graden, Ballarat.

Zondag 8 December. 23 tot 30 graden en vertrokken vanuit Mount Gambier.

Het is licht bewolkt wanneer we vertrekken. We gaan vanaf hier zigzaggend door Victoria trekken. Houd de kaart maar in de gaten dan zul je het vanzelf zien.

Richting Grampians NP via Casterton naar Hamilton en dan omhoog naar Horsham. De Grampians is een berggebied dat nagenoeg op de scheiding ligt tussen Zuid-Australië en Victoria. Het wordt daarom ook wel de dividing range genoemd. Een prachtig gebied met uitzichten die je voorstellingsvermogen af en toe te boven gaan. Net voordat we bij Mount Gambier deze streek in reden viel het al een beetje op, maar nu we hier in de richting van de Grampians reden helemaal. Op veel plaatsen is kaalslag door de kap van hele bossen maar gelukkig is en wordt er volop nieuw bos aangeplant.

 Onderweg waren dan ook hele grote bossen te zien van naaldhout bomen, netjes in rijtjes. Daarbij was goed te zien dat tussen de oudere exemplaren al flink uitgedund was om ruimte te maken voor de anderen om te kunnen doorgroeien. Hele velden met jonge aanplant op los geploegde velden met de wortelstronken van oudere bomen die daar gestaan hadden. En hoe dichter we bij de Grampians kwamen zagen we ook steeds meer aanplant van jonge Gom bomen, een van de vele soorten Eucalyptussen. En dat in een steeds verder omhoog gaand gebied dat van heuvelrug overging in laaggebergte.

In Hamilton, bij het plaatselijke  informatie centrum werden ons veel gegevens en plaatsen aangewezen die interessant waren om te gaan bezoeken. De hoofdroute, midden over de Grampians en tussen twee bergruggen door, heeft de meesten indrukwekkende lookouts, watervallen en wandelroutes. Omdat het al half drie was toen we daar vertrokken was het te laat om die route vandaag al te gaan volgen. Dan zouden we veel tijd te kort komen en het zou zonde zijn om dan een aantal punten te moeten overslaan. Dus zijn we om te beginnen vanuit Hamilton langs de Westzijde door het heuvellandschap langs de Grampians af naar het Noorden, naar Horsham gereden.

Het was bewolkt en benauwd warm. In Horsham werd later aangegeven dat het 33 graden was geweest. In Horsham zijn we nog even "linksaf" gegaan richting Naracoorte. Ongeveer 35 km verder ligt een enkele bergrug, genaamd Mount Arapiles / Toonan State Park. Wij zijn daar naar de hoogste top gereden, op 370 m boven zeeniveau en van daaruit kun je 360 graden in het rond kijken. Volgens de informatie die we hadden meegekregen vanuit Hamilton naar het zuiden we 70 km ver en in de andere richtingen 30 tot 40 km ver bij helder weer. Ondanks dat het toch wel erg bewolkt en een beetje nevelig was hadden we vanaf de top een enorm weids uitzicht. Dan zijn km' s niet in te schatten. Terug in Horsham kort voor zes uur een caravanpark opgezocht.

Net voordat we bij Mount Arapiles waren, kwam ons een koppel Port Lincoln parkieten voorbij vliegen en zagen we vanuit de berm twee erg donker rode Adelaide rosella's wegvliegen met een oranje- rood rugdek tussen de vleugels en onderweg nog enkele groepen naaktoog kaketoes gezien.

Pas op het caravanpark kwamen de overbekende rose's weer in beeld.

Maandag 9 December. 17 tot 22 graden.

Vanuit Horsham richting het Oosten en ongeveer na 15 km rechtsaf gereden om in Halls Gap te kunnen komen, een plaatsje dat midden in de Grampians ligt. Het is regenachtig en flink bewolkt. Vanaf grote afstand is te zien dat de bergtoppen flink wat regen kregen en gedeeltelijk in laaghangende bewolking schuil gingen.

Op het eerste stuk van de route van Noord naar Zuid rijden we over de Northern Grampians Road en de TomTom, die we ter ondersteuning altijd hebben aanstaan is regelmatig het padje kwijt en wil ons via allerlei zand en gravel wegen terug naar het Noorden laten rijden. We zijn via de gewone geasfalteerde weg blijven rijden. Ondanks dat het een geasfalteerde weg was werd hij daar toch steeds smaller en kon je een tegenligger maar met moeite passeren. Kort voor Wartook zagen we de eerste Geelkuif kaketoes die er meteen vandoor gingen toen we stopten. Al met al een prachtige slingerende weg door een prachtig bosgebied waar we uiteindelijk uit kwamen bij een paar luxe grote bungalows op forse percelen grond. Iets verderop een rustplaats die pas was aangelegd met parkeerplaatsen, overkapte bankjes en het beginpunt van enkele wandelroutes die het achterliggende gebied in leiden. Daar kun je maar kiezen of je 1,5, of 30 km lange wandelingen ging maken. Dat gehucht daar heet Zumsteins (Duits). En daar stonden we te kijken naar iets wat op boomstronken leek maar dat helemaal geen boomstronken bleken te zijn maar een paar kangoeroes die zich - toen we net waren - heel stil gehouden hadden. Prachtig zo'n stel met een Joey dat vanuit de buidel zijn eerste grassen naar binnen werkt. Boven ons in de bomen konden we aan alle kanten Kaketoes horen schreeuwen en zagen we dat het Geelkuiven waren. Een ervan bood zich binnen een redelijke afstand aan, bleef ook zitten en kon ik goed op film vastleggen. Toen we daar wilden wegrijden begin het weer te regenen. Een paar kilometer verderop - de bebossing was daar erg dicht - zagen we opnieuw twee Adelaide rosella's. Ook deze waren erg donker rood, bijna tegen het purper kleurige rood aan van de Pennant rosella's en ook met een donker oranje rood rugdek. Ook die waren zo weer weg maar we waren zo langzaam aan wel gewend aan het feit dat we goed moesten blijven opletten en dan van alles konden zien maat fotograferen of filmen ho maar. Dat lukte 9 van de 10 keren niet.

De MacKenzie Falls bezocht. Een trip van bijna 1 1/2 km die ons in het begin over betonnen helling paden maar uiteindelijk over misschien wel 300 treden en stalen bruggetjes ongeveer 200 meter diep het dal invoerde. Onderweg waren meerdere lookouts aangelegd die een prachtig uitzicht boden op de watervallen en de daaronder liggende waterloop. Hier redelijk gevuld met water. En daar hebben we, ondanks de regenval, toen we uiteindelijk knap vermoeid weer boven waren, erg van genoten.

Door naar Halls Gap. Net voor die plaats zijn we omhoog gereden naar Boroka lookout. Een slingerende en steile weg die ons 500 meter omhoog bracht tot vlak bij de top en dat over een afstand van zo'n 10 km. Ongeveer 500 meter voor het eindpunt lag een parkeerplaatsje waarvandaan je een prachtig en ver uitzicht had op het gebeid aan de Westzijde van de Grampians waar we gisteren gereden hadden. Dat hebben we op de terugweg bekeken. Op de parkeerplaats aan het einde van die weg mochten we niet verder en bleek dat we naar de top nog 2 km te voet verder moesten gaan waarbij werd aangegeven dat er erg moeilijke stukken tussen zaten die alleen geschikt waren voor geoefende klimmers. Daar hebben we toen maar vanaf gezien. Watjes hè!

Halls Gap is een klein en eersteklas toeristisch plaatsje. Veel kleine uitbundig aangeklede winkeltjes tegenover een prachtig aangelegd park in het centrum. Rondom dit stadje en binnen enkele honderden meters en op enkele kilometers afstand vele caravan parken, motels en bungalows die voor vakantie doeleinden te huur waren.

In dat park een groepje van zeker 30 tot 35 kangoeroes gefilmd die op hun gemak aan het eten en uitrusten waren. En dat terwijl daartussen tientallen naaktogen rond scharrelden.

Toen de kangoeroes wegrenden en de naaktogen allemaal opvlogen bleef er enorm geweld achter. Een schel en doordringend piepen. Dat bleken enkele honderdduizenden krekels te zijn die daardoor in deze tijd van het jaar hun steentje bijdragen aan de toeristische waarde van dit plaatsje. Een oorverdovende toeristische attractie.

Vanaf Halls Gap en na een korte lunch zijn we dwars door de Grampians afgezakt naar Dunkeld. Bij het binnenrijden van die plaats vloog plots een groepje roodrug  parkieten vlak voor de camper omhoog. Met wat remmen en veel geluk brachten ze het er allemaal heelhuids af.

Vanuit Dunkeld zijn we doorgestoomd naar Port Fairy. Op dat weggedeelte veranderde het berg- en bosgebied weer in laagvlakte met uitgestrekte weilanden die net gemaaid waren en waar honderden schapen liepen te grazen. Op andere velden geen honderden schapen maar rollen hooi, klaar om opgehaald te worden. En ook hier hele stukken opnieuw aangeplante bossen, zowel Gum trees als naaldhout.

In Port Fairy waren we tegen 6 uur op het caravan park. Dit keer geen rose's maar tientallen naaktogen die nadrukkelijk en met veel lawaai blijk gaven van hun aanwezigheid.

Om 9 uur 's-avonds hebben we nog een wandeling gemaakt over een eilandje net voor de kust van Port Fairy waar je via een looppad kon komen. Veel lage struikjes met tussendoor een enkele boom. En toen het al knap duister was, overal - in duizendtallen - zwarte vogels die geen enkel geluid maakten. Ze leken wel een beetje op meeuwen maar door hun scherpe en ranke vleugels ook weer meer op zwaluwen. Dat bleken short-tailed Shearwaters te zijn. Een vogelsoort die elke avond vanuit zee, waar ze overdag verblijven, aan land komen en gaan slapen op de grond in holen tussen de lage struikjes. Een heel apart gebeuren en dat op een gegeven moment in het aardedonker. Een prachtige afsluiting van de dag.

Dinsdag 10 December. 18 graden, nat en winderig vanuit Port Fairy.

We gaan vandaag de Great Ocean Road rijden. Deze weg is tussen de eerste en de tweede Wereldoorlog aangelegd door de mensen die uit Europa terug kwamen en aan werk geholpen moesten worden. Rond 1919 / 1920 werd er aan begonnen en in 1938 was hij klaar en overbrugde een afstand van 241 km tussen Geelong, net onder Melbourne en Warrnampool, net voor Port Fairy.

Het eerste stuk van deze weg, zoals wij die gereden hebben, voert een heel eind van de kust af door duinachtig en glooiend landschap. Verderop wordt dat heuvelachtig met grote hoogteverschillen en vele scherpe bochten. Daar tussenin dalen met groene weiden met veel zwarte en witbonte koeien.

Het gedeelte tussen Peterborough en Princetown ligt vrij dicht langs de kust en daar zijn ook de meeste bezienswaardige uitzichten te bewonderen. Allemaal apart benoemd, zoals; Bay of Islands, Londen Bridge, Loch Ard Gorge en de Twelve Apostles. M.b.t. tot Londen bridge gaat het verhaal dat een gezin op de uiterste punt aan het genieten was van het uitzicht toen achter hen een boogvorm over de zee, de verbinding naar het vasteland, afbrak en in zee storte. Daarna kon die familie pas enkele uren later met een helikopter van die punt afgehaald worden. Sinds die tijd heet die rotspunt nog steeds Londen Bridge maar dan met (broken) erachter.

De Twelve Apostles waren in het begin 12 uit zee oprijzende rotsen maar door de eeuwen heen zijn er nu nog maar 7 over. De continu beukende zee en de stormachtige winden hebben gezorgd voor grote erosie waardoor en velen zijn omgetuimeld en door de zee zijn afgebroken. Langs de hele kust is de erosie goed waarneembaar door de kale rotswanden waar onderaan grote stukken afgebroken rotsen in zee liggen. Ik zeg wel rotsen maar het is feitelijk kalkzandsteen of limestone zoals het hier genoemd wordt. En dat is erg poreus en zacht en breekt daardoor makkelijk af.

Pas vanaf Apollo Bay tot aan Torquai, net voor Geelong, over een afstand van ongeveer 135 km voert de weg pal langs de kust met aan een kant een steile rotswand en aan de andere kant een klif naar de zee. Op enkele plaatsen zijn kleine inhammen waar dorpjes liggen.

De gemiddelde snelheid die ik op dit stuk weg bereikte is 45 km per uur. Dit komt doordat de weg continu draait en met sterke en minder sterke haarspeldbochten langs de rotsen voert, waarbij dan ook vaak op korte afstand grote hoogteverschillen optreden. Op enkele plaatsen mocht en kon je die bochten ook maar met een snelheid van 15 tot 45 km/u rijden.

Vanaf Warrnambool tot aan de Twelve Apostles hebben we continu regenbuien gehad en stormwinden. Pas later, aan het begin van de middag, klaarde het op en kregen we warmer weer.  We hebben een caravanpark gevonden tussen Torquai en Geelong. Morgen gaan we richting Ballarat.

En misschien kunnen we daar enkele foto's plaatsen.