Lange eentonige wegen met hun eigen karakter

Allee. Eerst allemaal bedankt voor de vele en leuke reacties.

Vandaag is het hier donderdag 17 oktober, 10.35 uur en het is nu nog maar 34 graden dus dat valt nogal mee op dit moment. Het zal leter op de dag wel warmer worden maar dat straks.

Terug naar ons laatste reisverhaal toen we stopten in Katherine. Dat is al weer een week geleden.

Vrijdag 11 oktober. 38-39 graden. Vroeg weggereden omdat we een goede 400 kilometer voor de boeg hadden richting Kununura.

Onderweg is het landschap niet erg afwisselend, zelfs eentonig te noemen maar wat wil je met die afstanden in honderden kilometers. Erg vlak, lage bosjes en vele grassen, enkele verspreid liggende heuvels. Enkele glad zoals heuvels verwacht worden te zijn en enkele heuvels die er bij lagen alsof er met een grote hijskraan een stapel grote en kleinere rotsblokken op elkaar gestapeld waren. We proberen het met enkele foto's te laten zien.

Onderweg wel enkele verrassingen. Een man op een mini motorfiets van 110 cc die niet harder kon rijden dan 50 - 55 km/u en dan op reis dwars door Australie en met die afstanden. Volop bepakt en vol goede moed maar wel alleen op stap.

En dan val je zowat van je stoel wanneer je Katherine ongeveer 100 kilometer achter je hebt en je komt een man op een ligfiets tegen die je tegemoet gereden komt. Je denkt eerst aan een luchtspiegeling maar het blijkt echt een fietser te zijn. En die blijft gewoon rijden wanneer hem die enorme roadtrucks voorbij komen. Die " motor" rijder vertelde ons nog dat hij voor de veiligheid telkens maar even aan de kant ging wanneer zo'n vrachtwagen voorbij moest komen.

En ter hoogte van TimberCreek, zoek maar op waar dat ongeveer ligt, bijna zelf een kangoroo onder de wielen gekregen. Even schrikken maar dat beest was zo slim om zelf toch maar op tijd opzij te gaan. Er liggen toch al zoveel van zijn soortgenoten en runderen dood langs de weg.

En bij die kadavers kom je dan enkele tot grotere groepen roofvogels tegen die zich tegoed doen aan dit sublieme maaltje voor hen. En die op tijd opvliegen om een botsing met verkeer te voorkomen.

Dan net voor Kununura de staatsgrens over gegaan met een douane-controle midden in de woestenij. En daar mochten we onze bloemkool afgeven uit de koelkast. Die mocht niet mee de grens over. Heeft te maken met de angst voor vervreemding van de flora en overdracht van ziekten.

Net over de grens is het dan ineens anderhalf uur vroeger. Een rare gewaarwording. Het gooit je hele dagritme in de war en deze dag werd ineens een stuk langer. Op advies van die douanier naar Lake Argyle gereden  want daar zou je kunnen zwemmen. Niets was minder waar. Wel een spectaculair groot meer maar geen kans om te zwemmen. Volgens de informatieborden is de inhoud van dit meer 21 keer zo groot als de haven van Sydney.

In Kunununera onze eerste stap richting een postkantoor gemaakt na de boodschappen en door wie werden we geholpen. Jawel door een Nederlandse uit Hengelo. Ook onderweg troffen we dat bij Timber Creek Roadhouse waar een meisje uit Den Haag ons hielp.

Zaterdag 12 oktober. 36 graden en een beetje bewolkt.

Onderweg voor onze volgende reis van 360 km naar Halls Creek. Helemaal ineens doorrijden naar Broome is net iets teveel van het goede.

Voor de vogelaars onder ons. Onderweg een enkele keer een groepje witte kaketoes gezien. Onbekend welke soort want ze waren zo weer weg. Voor de rest alleen roofvogels, kuifduifjes en duifjes die veel weghebben van de diamantduifjes bij ons. Daarnaast grote zwarte kraaien en een kleine soort ekster, naast enkele kleinere soorten die mij allemaal onbekend zijn.

Onderweg hetzelfde landschap dat we eerder beschreven en dan aangevuld met grote stukken zwartgeblakerde velden. Of die bewust waren aangestoken of spontaan waren ontbrand is niet te zeggen maar het eerste wordt hier wel gedaan. Stukken zo groot als een provincie bij ons die helemaal platgebrand waren.

Zondag 13 oktober. 34-36 graden en licht bewolkt

Op naar Broome. Nog maar 685 km te gaan.

Over het landschap is weinig nieuws te zeggen. We wisten van tevoren dat het zo zou zijn dus dat was gewoon rustig genieten en doorrijden. Langs Fitzroy Crossing gereden. En wij maar denken dat het kleinere plaatsen of dorpen zijn die dan op de kaart bedoeld worden. Maar in werkelijkheid zijn het zogenoemde roadhouses. Een benzinepomp met een winkeltje, soms een terrasje en een barretje en daarachter een kleine camping met enkele motelkamers. Nou ja kamers. Blikken hutten uit golfplaten opgebouwd. Maar alles heel efficient en zoals bedoeld voor de roadworkers die daar voor enige tijd hun onderkomen hebben. Enkele van die plaatsen zien er bewonderenswaardig netjes en verzorgd uit en dan blijkt na korte tijd al dat het gerund wordt door Nederlandse eigenaren of personeel.

Maandag 14 oktober. 35 graden.

Een rommelige dag beleefd. Naar de garage om de voorwielen te laten uitlijnen. Hij reed vanzelf naar de linkerkant van de weg en het is goed dat we hier links rijden maar niet wanneer je dan continu moet corrigeren. Maar dat is gelukt. Ook nog naar de dependence van onze camper verhuurder geweest oms enkele spullen op te halen die we nog misten en voor een nieuwe tafel. Die had onderweg de geest gegeven. Voor het overige geen nieuws te melden voor deze dag.

Dinsdag 15 okober. 35 graden.

Op weg naar Port Hedland. Wij even naar Port Smith gereden. Op de kaart aangeduid als campground en birdparc. Nou gereden heben we. Eenmaal op die weg bleek het een dirtroad eerste klas te zijn. Langs de kanten hard aangereden stukken maar middenin alleen maar gravel poeder ofwel los zand. En dat 22 kilometer heen en terug. Dat was zweten en niet alleen vanwege de buitentemperatuur. En een stuk strand waar je u tegen zegt bij deze verschillen tussen eb en vloed van zo'n 5 tot 6 meter. Het water lag ongeveer 500 meter van de kant vandaan achter enkele mangrove bosjes.

Ongeveer halverwege de rit bij Sandfire Roadhouse de camping opgezocht en een klein dinertje genoten. Nou ja klein. We konden de helft teruggeven aan de kok omdat het veeeeeel te veel was. Dat waren maaltijden voor die roadworkers en de vrachtwagen chauffeurs vertelde ons later de Nederlandse die ons bediende..

Woensdag 16 oktober. 36 graden en op naar Port hedland.

Bij binnenkomst van die stad krijg je ongewild de neiging om onmiddelijk om te draaien en door te rijden. Alles rood van de gravel omdat er een grote afgraving ligt aan het begin van de stad en er volop wegwerkzaamheden aan de gang zijn. En vanwege de aanwezigheid van de zoutmijnen ook nog erg grote - ja echt erg grote -  hallen en bergen zout.

Maar de plaats zelf viel toch nog mee. Enkele nette woonwijken aan de kust. En een goede maar dure camping aan zee.

Dat was het voor vandaag. We gaan zo meteen onderweg naar Karijini NP een stuk het binnenland in richting Tom Price. Maar daarover volgende keer meer.