Nieuw Zeeland. De laatste dagen op het zuid eiland.

Vanuit Picton de ervaringen van de laatste dagen op het zuid eiland.

Donderdag 23 januari. 16 tot 18 graden.

We hebben onszelf een extra rustdag gegund en een nachtje bijgeboekt op het caravanpark. Even de stad ingeweest, wat boodschapjes gedaan en winkeltjes bekeken. Leuke oude pandjes en gezellige mensen. 

Vrijdag 24 januari. 14 tot 24 graden.

We gaan vandaag richting het noord-oosten en dan meer richting de Tasman Bay en de Golden Bay net boven Takaka. 

We rijden een klein stukje terug naar het zuiden richting Greymouth en slaan dan linksaf richting de bergen. Die moeten we passeren om aan de andere kant daarvan naar het noorden te kunnen gaan. Vele kilometers rijden we door de Buller Gorge en voor het grootste gedeelte langs de Buller River. Over een weg die al eind 19e eeuw is aangelegd in de tijd van de gouddelvers. Alleen werd die weg toen nog met paard en wagen bereden. En nu is het een prachtige weg die slingerend en draaiend zijn weg vind langs de bergwanden en de rivierbedding. We rijden al met al tot een hoogte van zo'n 600 meter en zijn dan ter hoogte van Murchison. Vandaar gaan we verder door een bergachtig gebied met stijle wanden en prachtige bossen. Op veel plaatsen is dat aangeplant productiebos. En op net zoveel plaatsen moet je dan constateren dat het inderdaad om productie hout gaat want vele hectares bos zijn gekapt waardoor hele heuvels kale bruine vlaktes zijn geworden. En voor zover we kunnen zien is er maar op enkele plaatsen nieuw bos aangeplant. Maar misschien moet dat op de andere plaatsen nog gebeuren. Jammer maar het is geen gezicht die kale stukken tussen die prachtige groene naald- en loofbomen. We rijden feitelijk met een grote boog langs het zuiden om het Kahurangi Nationaal Park heen. We gaan aan de oostkant van dat park ook proberen om zo hoog mogelijk naar het noorden uit te komen.

Net voor Motueka gaan we weer linksaf en volgen de Riwake River richting Takaka. Halverwege Motueka en Takaka ligt een stuk weg van zo'n 17 km lengte dat de Takaka Hill road genoemd wordt. Dat is een stuk weg dat je moet liggen omdat je er anders misselijk en wagenziek van zou kunnen worden. Je klimt tot zo'n 750 meter hoogte en dan bedoel ik ook echt klimmen. Draaien tot je er bijna misselijk van zou worden en je alle gevoel voor richting kwijt bent. Stijle kilimmen waarbij je je afvraagt hoe die vrachtauto's en wagens met een boot op een trailer erachter boven kunnen komen.  En "what goes up must come down" zeggen ze hier zeer terecht want je gaat dat hele stuk ook weer naar beneden naar zeeniveau bij de plaats Takaka.

Wanneer je dat stuk elke dag moet rijden krijg je vanzelf spierballen. Het is wel werken maar ik vond het wel erg leuk om te doen. Wij hebben die weg in 2007 ook al eens gereden en het leek ons nu dat hij behoorlijk verbetert was. Op enkele plaatsen minder steil en de weg was op veel plaatsen toch een stuk breder gemaakt. Maar toch een spectaculair stuk autoweg, want zo wordt hij wel genoemd.

Vanuit Takaka zijn we naar Pohara Beach gereden en hebben daar een plek gezocht en gevonden op een caravanpark. Pal aan zee en erg druk met vaste klanten die daar nog genoten van hun laatste vakantie weken voordat de scholen hier weer beginnen. Een prachtig stand met ideaal zwemwater, zelfs voor de allerkleinsten. Lekker warm en niet te diep maar langzaam aflopend.

Omdat we daar al vroeg waren zijn we meteen daarna doorgereden naar het noorden naar het noordelijkste puntje, voorbij Collingwood, Port Puponga. Op dat punt konden we niet anders verder dan weer een kleine 20 km over grindweg. Totdat we bij een camping kwamen die volgens de bordjes in het paradijs lag. Het einde van de wereld en van de weg maar wel met een heus koffiehuis en gezellig druk. Een paar honderd meter lopen over weidegrond tussen de schapen door en door duingebied en we kwamen aan zee uit. Dat is daar Wharariki Beach. Een prachtig stuk strand met rotsen. Je moet daar wel uitkijken want door de straffe wind loop je het risico dat je door het stuivende zand gezandstraald wordt.

 Even later zijn we naar het uitkijkpunt bij Cape Farewell gereden. Nou ja gereden, door weidevelden gesukkeld met hekken die we weer achter ons moesten afsluiten en dan een stukje te voet klimmen, weer tussen de schapen door, naar een punt bovenop de klippen. Op dat punt waren we aan het meest noordelijke punt van het zuid eiland aan de noord-oost zijde van het Kahurangi NP en zaten we ongeveer 120 km ten noordoosten van de Kohaihai shelter waar we geweest waren boven Westport. En ook daar lagen op de rotsen tegen de kust zeehonden met jongen uit te rusten. 

Langs de weg erheen hebben we nog een "moderne" camper op de foto gezet. Iets aparts hoor. Een oude brandweerwagen met daarop een schuurtje met een dakje van leisteen pannen. Maar een camper die ook als zodanig in gebruik is. Zulke kom je bij ons niet tegen. Over een paar dagen kunnen we weer foto's plaatsen en dan zul je het wel kunnen zien. 

Voor de vogelaars valt hier weinig te beleven. Geen parkieten of papegaaien in Nieuw  Zeeland. Alleen enkele Kea's, Kaka's, Pukeka's en Weka's. De parkieten die hier nog moeten zitten, de kakariki's hebben we nergens gezien. En de Kakapo is een soort nachtparkiet waarvan aangenomen wordt dat die is uitgestorven. Hoewel " boze tongen " beweren dat ze er nog wel zijn maar zodanig beschermd worden dat ze nergens te zien zijn. Uiteraard ook veel roofvogels gezien onderweg maar dat zijn ook geen parkieten of papegaaien. Nou ja jullie snappen me wel.

Hierna terug naar de camping en onszelf lekker getrakteerd op een forse biefstuk met gebakken aardappeltjes en jawel, Nederlandse appelmoes. 

Zaterdag 25 januari.  Bij het opstaan is het 17 graden en nagenoeg onbewolkt. Het lijkt een dag met hogere temperaturen te worden. Hoewel we alweer gewend beginnen te raken een deze temperaturen. Een klein beetje het Nederlandse voorjaars gevoel. 

We gaan vanuit Pohara Beach vandaag naar Picton, echt aan de noordoostelijke kant van het zuid eiland. Vandaar gaan we de oversteek maken naar het noord eiland. 

Maar eerst nog even zo'n dikke 200 km naar het oosten rijden. We passeren daarbij Richmond en Nelson, twee grotere havenplaatssn die nagenoeg aan elkaar vastgegroeid zijn. Een mooie weg langs een ondiepe baai die, doordat het eb is, neganoeg droog staat. Het is druk vandaag. Je merkt weer aan het verkeer dat het zaterdag is en de mensen er op uit trekken voor een weekendje weg of een dagtrip met de boot en dan het water op. Het is er dan ook ideaal weer voor. Nagenoeg onbewolkt, lekker zonnetje en een temperatuur die geleidelijk aan oploopt naar boven de 20 graden. 

Wat je hier wel merkt is, dat wanneer de zon schijnt, je de zonnebril wel nodig hebt. Het is dan erg scherp licht.

In Picton gaan we eerst even het centrum verkennen. Een gezellige kern met kleine winkeltjes en barretjes met goed gevulde terrasjes. En het oorlogsmonument voor de gevallenen in de 1e Wereldoorlog. Daarnaast een flinke haven die uitkomt op het Fjordengebied en voornamelijk onderdak biedt aan plezierjachten en motorboten in allerlei uitvoeringen en maten. Daarnaast en wel het belangrijkste van deze plaats, de terminal voor de Inter Islander. De Ferry / veerboot die de verbinding tussen het noord en het zuid eiland verzorgt.

We hadden in Pohara Beach al een plaatsje gereserveerd op de camping hier dus die plek hadden we snel ingericht. Ook de overtocht op zondag met de Ferry hadden we in Pohara Beach al geboekt. Wel makkelijk dat je dat allemaal van te voren kunt regelen.

En voor het eerst sinds lange tijd hebben we buiten in het zonnetje even genoten van een wijntje en een boek. En dan lag dat niet alleen aan het ontbreken van zonneschijn maar ook aan het feit dat hier veel minder zandvliegen zaten dan we eerder zijn tegen gekomen. Of beginnen we aan hun aanwezigheid dan toch te wennen? 

Na het eten zijn we nog even naar de haven gelopen en hebben we enkele bootjes bekeken. Er waren nog wat met mensen die met de boot en de kids nog het water op gingen of gingen vissen. Daarnaast veel vakantiegangers die, net als wij, morgen de oversteek gaan maken. En net als wij nu nog even genoten van de fijne avond zon.

En wat wel leuk was om te zien, was dat in de haven twee levensgrote roggen op zoek waren naar voedsel tussen de keien aan de havenkanten. Prachtige dieren met zwarte bovenkanten en schitterende witte buiken en dan met een lengte van kop tot staart van zeker anderhalve meter lengte. Net grote zweefvliegtuigen in het water. 

Morgen gaan we met de Ferry de oversteek maken en hebben dan een fantastische trip door de fjorden in het verschiet. We gaan door de Queen Charlotte Sound en het Torry Channel, waarna we Cook Strait oversteken. Dan langs de zuidkant passeren we Wellington eerst waarna we Wellington Harbour in varen om vervolgens op de terminal in Wellington aan land te gaan op het noord eiland.

Ons Riki heeft het net uitgerekend maar we hebben hier toch nog 3875 km afgelegd en genoten van de verschillende weersomstandigheden, erg veel anders dan in Australië maar met hun eigen charme. En we hebben er van genoten, net zoals we gaan genieten op het noord eiland. Maar daarover later weer meer.