Nieuw Zeeland noord eiland 1

Zondag 26 januari. Kil, 20 graden en nat vertrek vanuit Picton.

We gaan vanmiddag om 2 uur vertrekken met de boot en moeten om 1 uur inchecken.

Eerst maar op ons gemakkie de tijd gevuld op een parkeerplaats aan de haven. Ja je moet wat wanneer er van je verwacht wordt dat je om 10 uur van het caravanpark vertrekt. Maar dat is geen ramp hoor. Een boek en de iPad zorgen wel voor tijdvulling en dat samen met een bakkie, dan gaat de tijd snel. En we moeten voor we aan boord gaan nog wel even een bammetje eten voor de lunch. Dat zou er anders zomaar bij in kunnen schieten.

Jammer maar het is een beetje regenachtig waardoor er weinig zicht is op de haven en de fjorden. Maar die prachtige beelden hebben we gelukkig al een keertje eerder mee mogen maken en toen was het weer duidelijk veel beter en zonniger. 

Een heel gedoe nog om aan boord te komen met zo'n 1600 mensen en ongeveer 600 voertuigen, waaronder veel campers en personenauto's, met daarachter een bootje op een trailer. En een golden oldie, een Chevrolet dragstar uit 1962, een tweezitter, volledig uit staal, donkergroen en met een V-8 motor die nagenoeg volledig verchroomd onder de motorkap lag te blinken. De eigenaren noemden haar Miss Daisy. Ze waren er met recht trots op. 

Van de tocht door de fjorden hebben we maar weinig gezien. We zijn wel even buiten geweest op het bovenste dek maar het regende meestal onderweg en daarbij was het zicht erg slecht. Veel grijze luchten. Jammer maar deze keer geen beelden van deze prachtige fjorden. We zetten we thuis wel een paar op de site uit 2007 .

Bij aankomst in Wellington krijg je geen kans om even rustig rond te kijken hoor. Daar wordt je van de boot af gedirigeerd en kun je meteen de grote weg op. Dat hebben we dan ook maar gedaan en we zijn een kleine 15 km verderop naar een camping gegaan in Lower Hutt. Druk, druk, druk op de weg, maar ja het was dan ook zondagmiddag. 

Morgen even terug de stad in en naar het museum.

Maandag 27 januari. 21-22 graden en bij vertrek vanaf de camping flink veel bewolking maar droog. 

We zijn tegen half elf bij het grootste en best uitgeruste museum van Nieuw Zeeland. Het Te Papa. De wereld van Autearoa, Nieuw Zeeland in al zijn facetten. Enorm veel vaste onderdelen, zoals het verdrag van Waitangi, het stichtingsdocument van Nieuw Zeeland.  Blood, Earth and Fire, over de dramatische transformatie van Nieuw Zeeland tussen 1200 en 1400 waarbij beide eilanden van nagenoeg ongerepte natuur met oerossen die 85% van de eilanden bedekten tot nu toe waar nog maar 15% daarvan over is. Dan onderdelen over de kunst van de Maori's, de eigen kunstenaars, de vroegere en huidige natuur, het onstaan van de wereld, de ontdekkingen van natuurlijke bronnen en nog veel meer. Een bijzonder museum en zoals met veel dingen hier, gratis toegankelijk, waarbij je met alle egards en informatie geholpen wordt. Een bijzondere expositie waar wij helaas niet meer aan toe gekomen zijn gaat daar dit keer, net zoals laatst in Canberra, over de Azteken uit Mexico. Mexico werkt ook aan de weg, wanneer je dan merkt dat er op veel plaatsen, all over the World dit soort exposities gegeven worden met uitgeleende spullen uit Mexico. Kijk anders maar eens op hun site; http://www.tepapa.govt.nz. Dan vindt je er alles over dit museum en de huidige exposities. 

We zijn rond drie uur weer vertrokken en langs de kust naar het noordwesten gereden. Het was toen flink opgeklaard en lekker zonnig, al snel boven de 20 graden. Gewoon lekker weer.  Deze weg is een doorgaande Highway waar veel kleine plaatsjes aan liggen. En er is geen toeristische route die je parallel kunt nemen. Veel winkeltjes langs de weg, die allemaal proberen een graantje mee te pikken van de toeristen industrie. En we zaten midden in de middagspits dus dat schoot ook niet echt op.  

Na een goede 120 km zijn we aangeland in Himatangi Beach, een plaatsje aan de kust met een allejesus groot strand bij eb. Maar dan, en dat vinden wij dan weer zo jammer, donkergrijs zand en hele hopen drijfhout, tot complete bomen toe. Allemaal afkomstig van de rivieren uit de bergen waarna de zee het allemaal op de stranden deponeert. Op onze vraag of dat ook wel eens een beetje opgeruimd wordt, krijg je een vragende blik en de vraag terug, waarom en waarvoor. Ja, ze zijn hier niet anders gewend. En bij de eerstvolgende storm spoelt er veel hout vanzelf weer de zee in en wordt door diezelfde zee ergens op een ander strand weer achtergelaten. En komt er hier weer nieuw hout aangespoeld. De cicle of live zullen we dan maar zeggen. Zo werkt de natuur nu eenmaal.

Vanavond nog even het een en ander gewassen en morgen gaan we verder richting het westen naar mijn broer.