Nieuw Zeeland noord eiland 2

Vanuit Wairoa gaan we verder waar we gebleven waren.

Dinsdag 28 januari. 20 tot 22 graden. 

We zijn richting Inglewood vertrokken. Na ongeveer 30 km zagen we links van ons in de verte Mount Taranaki ofwel Mount Egmond liggen. Het was helder weer en de berg was goed te zien, ook al lag hij dan nog zeker 200 km ver weg.  Richting Bulls rijdend zijn we ongeveer 15 km ervoor af geslagen naar het plaatsje Feilding. Een stadje in de binnenlanden waar enkele historische gebouwen staan die terug doen denken aan de tijd van de gouddelvers en de aanleg van de eerste treinverbindingen. Maar daarnaast inmiddels is uitgegroeid tot een forse provincieplaats waar van alles te doen is. 

Vanuit die plaats zijn we helemaal binnendoor en boven Bulls langs naar Wanganui gereden.  Onderweg waren geen bijzonder te bezichtigen punten en zijn we verder rechtstreeks naar Inglewood naar mijn broer gereden waar we een gezellige middag en avond hebben doorgebracht waarbij weer veel kon worden bijgepraat. En dan is het net of je maar heel kort bent weggeweest. Stik gezellig.

Even terug komend op het feit dat er zo weinig van toeristische waarde wordt aangegeven. Dat is een erg groot verschil met het zuid eiland. Daar wordt veel meer ingespeeld op de toeristische waarde van allerlei bezienswaardigheden dan hier op het noord eiland. Of misschien is hier gewoon minder te zien of te doen maar dat lijkt me sterk. Wat je hier ook merkt als verschil met het zuid eiland is het feit dat hier veel meer Maori's zijn. En dat er veel meer aandacht is voor de Maori way of life. 

Woensdag 29 januari. 20 tot 27 graden.

Vroeg opgestaan en samen met mijn broer naar zijn werk gereden. Zijn vrouw, Anita, was daar al eerder heengegaan om de zaak in gang te zetten. We hebben daar weer een keer een kleine rondleiding gehad op zijn werk. Kortweg gezegd krijgt hij schors van pijnbomen (Pinus Radiatus) ofwel bark zoals dat hier genoemd wordt aangeleverd. Dat wordt gezeefd en verder behandeld tot compost in diverse uitvoeringen voor allerlei specifieke planten en tot stukjes bast in allerlei formaten en playground bark. Die stukjes bast worden gebruikt bij de kweek van orchideeën en worden geëxporteerd naar Japan, China, Amerika en Europa. Ook gaat dit in beperkte mate naar lokale tuiniersbedrijven en particulieren. Al met al een bloeiend bedrijf.

Omdat we volgend weekend met zijn vieren naar het noorden naar hun dochter bij Whangarei gaan, gaan wij nu tot die tijd alleen verder.

We rijden bij eentemperatuur van toen nog zo'n 17/18 graden een stukje terug naar Stratford en gaan daar linksaf de Forgotten World Highway volgen. Die weg leidt ons tot aan Taumaranui. Van daaruit gaan we verder naar Taupo dat ongeveer op het midden van het noord eiland ligt. 

Die Forgotten World Hwy was ons al eerder aanbevolen omdat het een prachtige route zou zijn. Nou dat was ook wel zo maar toch behoorlijk verrassend. Zeg maar gerust dat het de Highway van de duizend bochten genoemd mag worden. Hij is bijna 150 km lang en er zijn naar mijn idee slechts 4 of 5 stukken weg bij waar hij ongeveer recht genoemd kan worden en dat dan maar over maximaal 300 meter. De rest van de weg volgt de ene bocht de andere op. En dan over de hele weg met stijgingen van tussen de 100 en 300 meter. Ook hier weer prachtige natuur, het ene moment reden we langs een rivier en dan weer tussen hagen van bomen en struiken of in heuvelachtig gebied met kleine heuvels die slechts bedekt waren met grassen en enkele schapen of geiten. En hier zagen we voor het eerst de welbekende hoge pluimen van de siergrassen die bij ons ook voorkomen. Een leuk gezicht, al die wuivende pluimen tussen de lage bomen en struiken. 

Tot onze verrassing kwamen we onderweg in de enige republiek in Nieuw Zeeland terecht. De republiek Whangamomoma. Een halverwege de 18e eeuw uitgeroepen republiek die vanwege de toeristische waarde nog steeds als zodanig wordt aangegeven. Met de mededeling dat in het plaatselijke hotel een paspoort was aan te vragen voor een ongestoord verblijf in deze republiek.

Tussendoor kwamen we enkele forse vrachtwagens tegen die toch ook al die bochten moesten maken en daar waren er toch bij die behoorlijk smal waren. We waren al blij dat we ze op enkele vrij rechte stukjes tegen kwamen. En toen stond er plots een bordje "unsealed over 16 km" langs de weg en begon een grindweg die ook steeds smaller werd. Daar hadden we geen vrachtauto tegen moeten komen want dan hadden we een stuk achteruit gemoeten. De berm in rijden was geen optie want die liep meteen onder een hoek van zo'n 30 tot 45 graden naar beneden af. En de te berijden weg was maar een kleine 3,5 meter breed. Ongeveer halverwege hebben we net voor een enkelbaans brug geluncht. Het was toen al 25 graden en heerlijk weer.

Net voordat we wilden gaan vervolgen kwam ons een stoet auto's tegemoet waarvan de laatsten twee grote dubbele vrachtwagens waren. Wij blij en in de hoop dat we er dan geen meer zouden tegenkomen op de onverharde weg zijn we verder gegaan.

We hadden al eerder een bordje zien staan met de melding dat er na 36 km een tunnel zou komen maar die bleef maar weg totdat we op zeker moment voor inderdaad een tunneltje stonden. In denk dat die net 2,75 meter breed was en ongeveer 4,75 meter hoog. Wij konden er net doorheen. Na nog enkele kilometers gravelweg kwamen we na ongeveer 35 km aan in Taumarunui. Omdat het toen al twee uur was en we nog langs de bergen in het binnenland wilden gaan, het was erg helder weer, dus die zouden goed te zien zijn, zijn we snel veder gereden. Eerst een stukje naar het zuiden tot aan Whakapapa Village waar we een erg mooi en goed zicht hadden op de hoogste bergen op het noord eiland. Drie bergen, oude kraters, vlak bij elkaar, met een hoogte variërend tussen de 1900 en 2998 meter. Op de hoogste lag sneeuw en daar naartoe  werden helikopter vluchten georganiseerd om de kratermeren te kunnen bekijken. 

Bij Tanganui kwamen we aan Lake Taupo, het grootste meer van het noord eiland. En tevens het grootste meer van heel Australasia (het gebied dat bestaat uit Nieuw Zeeland, Australië en een stukje Azië. Een meer, omgeven door bergen en ik ben kwijt op welke hoogte boven zeeniveau het ligt maar een heel eind. We troffen het echt met het weer en konden genieten van een volledig uitzicht, met een helder blauwe lucht met een enkel wit wolkje, op en over het meer tot in de heuvels achter Taupo dat voor ons op dat moment nog 50 km meer naar het noorden lag. Heerlijk om dan met zo'n lekker weer langs een meer te rijden waar van alles te doen is. 

In Taupo hebben we onze intrek genomen in een caravanpark bij het Hilton hotel aan de weg naar Napier. Bij dat caravanpark ligt een hotpools en Spa centrum waar we morgen van gaan genieten. Een centrum met thermale baden. 

De avond lekker in het zonnetje doorgebracht met een wijntje en wat nootjes.

Mensen we blijven hier elke dag opnieuw genieten. Fantastisch.

Donderdag 30 januari. Bij het opstaan was het licht bewolkt en ongeveer 19 graden wat weer snel opliep naar 25 graden. 

We zijn eerst het centrum in gereden en hebben daar wat winkeltjes bekeken. Voor het eerst in Nieuw Zeeland zien we hier dat betaald moet worden voor het gebruik van de openbare toiletten. Een kleinigheidje maar wel opvallend anders dan op alle andere plaatsen waar we geweest zijn.

Ook nog even naar de activiteiten op het meer gekeken. Er waren enkele lange afstand zwemmers aan het trainen en er werd met een paraglider achter een speedboot boven het meer gevlogen. Tot zeker 200 meter hoogte. En dat met toeristen die zich door hun gegil duidelijk lieten horen. En die schipper was uiteraard niet te beroerd om af en toe snelheid te minderen zodat ze even door het koude water sleepten en dan weer omhoog gingen. Best leuk om te zien maar wij hebben ons er niet toe laten verleiden. 

Hierna zijn we naar de Huka Falls gereden. Een stroomversnelling en waterval waar je bang van wordt. Vanuit de bergen stroomt de Waikato River via acht dammen met krachtcentrales naar Lake Taupo. Bij deze Falls stroomt het water vanuit een er voor liggend meer door een versmalling van zo'n 15 meter breed en met enorm geweld. Volgens de informatieborden gaat er elke seconde 200.000 liter water doorheen, ofwel zoveel water dat daarmee elke minuut 9 olympische zwembaden gevuld kunnen worden. Fascinerend en overdonderend zoveel water en met hoeveel kracht dat gepaard gaat.

Vlak daarbij hebben we een rondwandeling gemaakt door een park met de naam "Craters of the Moon". Het beestje moet een naam hebben nietwaar. Een park in een grote krater waar op heel veel plaatsen hete stoom uit de grond omhoog komt en op een enkele plaats ook hete modder omhoog borrelt. En dat alles in een lucht van verrotte eieren. Dat is de zwavel en andere mineralen die vrij komen uit de verwarmde bodem. Deze krater ligt op een aantal ondergrondse meren die zodanig dicht bij het eronder liggende magma liggen dat ze verdampen en die damp gaat via kleinere kraters omhoog in dat park. Een machtig gezicht, denkend aan de kracht die eronder in bedwang gehouden wordt. 

Na een kort bezoek aan een van de krachtcentrales en aan de steiger van een van de Jet boten zijn we terug gegaan naar Taupo. Die Jet boten zijn hier trouwens een topattractie. Boten die op de rivieren gaan tot erg kort voor de watervallen en stroomversnellingen. En dat niet met buitenboord of inboord motoren maar met motoren die het water aanzuigen en met enorme kracht achter de boot onder water naar buiten spuiten waardoor die boot enorm snel kan zijn en zonder afremmen 180 graden kan keren. Alle opvarenden zitten in eigen stoeltjes vastgegespt en ingesnoerd in water werende kleding en reddingsvesten. Ook deze uitdaging hebben we maar aan ons voorbij laten gaan.  Hoewel het wel een enorme ervaring moet zijn op dat snelstromende water en in zo'n boot.

We hebben vroeg gegeten en waren tegen half zeven bij de Pools. Eerst even genoten van een privat pool waarbij je met z'n tweetjes een warm mineraalbad voor jezelf hebt en daarna in het zwembad. In de privat pool heeft het water een temperatuur van 36 graden. Je zweet al wanneer je er in stapt. Maar lekkerrrrr. Heerlijk. Daarna naar het grote bad waar het op dat moment nog rustig was. Twee grote zwembaden met mineraalwater van 39 en 36 graden, enkele bubbelbaden met helder en koud water om af te spoelen (27graden) en af te koelen en een bad met helder koud water. Een zwemparadijs   met mineraalwater. Daar raak je helemaal opgeknapt en uitgerust van. En dat waren we dan ook. 

Ook deze dag was er weer een om niet meer te vergeten. Heerlijk weer en allerlei mooie dingen gezien en gedaan. 

Vrijdag 31 januari. We beginnen de dag met veel bewolking en harde wind. En een temperatuur die aanmerkelijk lager lag dan gisteren, namelijk ongeveer 17 graden. Niets is hier meer veranderlijk dan het weer. 

Vanuit Taupo rijden we door een heuvellandschap naar Napier. Net voorbij Taupo komen we de bekende productiebossen tegen. Hele stukken van enkele kilometers prachtige grote groene naaldbomen en dan plots stukken die volledig kaal zijn doordat alle bomen gerooid zijn en de wortel stronken met een erg grote ploeg zijn losgewoeld en zijn achtergelaten. Dan stukken waar bomen op staan die pas een jaar of tien oud zijn en enkele stukken waar jonge boompjes netjes in lange rijen staan die pas een meter of twee hoog zijn. Echte hout productiebossen. 

De heuvels zijn hier niet zo hoog maar prachtige kleinere van zo'n 80 tot 100 meter hoog maar erg kort bij elkaar. Met daartegenaan een soort van terrasjes van het verschuiven van de grond. En dan tussen alle bomen en struiken wemelt het van het siergras met de prachtige lange crèmekleurige pluimen. Een onwezenlijk maar erg mooi gezicht. 

In Napier zijn we naar de havenkant gereden en hebben daar aan het water een bammetje verorbert. Een stukje gelopen en een paar kleine boodschappen gehaald. Van daaruit zijn we een stukje via de kust in de richting van Gisborne gegaan en zijn  uiteindelijk aangekomen in Wairoa. Een erg klein vissersdorpje aan de kust. Op een prachtige camping konden we zelf een plekje uitzoeken. Wel in de druilende regen maar een lekker plekske. En alles lieflijk ingericht. Foto's en allerlei stukjes kunst aan de muren van de douches en toiletruimten. En een keuken in grootmoeders stijl. Met bijpassende geblokte gordijntjes rondom het aanrecht. Een gezellige ouderwetse maar goed toegeruste plek. 

Morgen, voor ons zometeen al, is het alweer 1 februari. Maar daarover volgende keer meer.