Nieuw Zeeland noord eiland 3

Hoi allemaal.

Het heeft wat langer geduurd dan vorige keer maar nu even een begin na de laatste verhalen. Het zal niet helemaal lukken om bij te werken tot vandaag toe maar dat komt dan later wel weer.

De kaart met de plaatsen die we bezocht hebben en vandaag gaan bezoeken is al wel bijgewerkt dus dat kunnen jullie al weer bekijken.

Zaterdag 1 februari. 17 tot 22 graden.

We rijden parallel aan Hawke Bay naar Mahia Peninsula en vandaar naar Gisborne. Een kust route die weinig schoons te bieden heeft, vooral omdat het nogal nevelig is en daardoor vrij donker. Wel weer vele mooie stranden  en vanuit Mahia weer een erg bochtige en heuvelachtige weg naar Gisborne. We raken hier wel gewend aan het vele draaien en nemen van bochten. Dat zal weer wat worden wanneer we terug zijn in Nederland, weer rechts moeten rijden en alles plat en recht is. Ik denk dat we dan deze wegen wel gaan missen.

In Gisborne even aan een baai bij de haven een boterham gegeten. Een oudere stad die leeft van de haven en de lokale industrie waar het erg stil was, zoals we al meer keren op zaterdagen hebben meegemaakt. Toch wel bijzonder. We moeten daar eens op letten of dat bij ons ook zo is.

Uit Gisborne zijn we weer richting de bergen gegaan om aan de noordzijde van dit deel van Nieuw Zeeland uit te komen bij Opotiki.

Hele stukken vrij vlakke wegen door lange open dalen en ook nu weer stukjes bergweg waar je de ene na de andere scherpe bocht mag nemen. We rijden door de Waioeka Gorge en slingeren meestal pal naast de Waioeka river door het heuvellandschap. Onderweg even gestopt bij een van de vele stroomversnellingen  en genoten van de slingerende rivier waar je op sommige plaatsen de forellen goed kunt zien. Vandaar dat hier in dit soort rivieren enorm veel gevist wordt. Spannend om een forel te vangen die behoorlijk vecht om weg te kunnen komen.

Onderweg loopt de temperatuur al snel op naar zo'n 25 tot 27 graden, ondanks het feit dat het dicht bewolkt blijft. Dat is weer even wennen hoor.

Met de automaat is het wennen aan het feit dat je na een scherpe bocht omhoog er goed rekening mee moet houden dat hij zelf nogal ver terugschakelt en dan even erg veel snelheid verliest. Dan voel je de mensen die achter je rijden bijna zuchten omdat het ineens zo traag gaat. Maar dan gaan we een stukje verder even een kleine uitwijkhaven in en kunnen de mensen achter ons weer doorrijden. Je raakt ook daar aan gewend. In Opotiki bij het caravanpark een lekkere strandwandeling gemaakt en genoten van het zicht op de grote Oceaan en even een stukje gezwommen. Dat valt hier nog niet mee met die hoge golven die je compleet onderuit gooien wanneer je denkt dat je er wel even overheen kunt duiken. Dan blijkt water toch wel erg sterk te kunnen zijn. Maar wel lekker om weer even gezwommen te hebben.

Allee ik moet stoppen. Volgende keer weer meer.