Nieuw Zeeland zuid eiland 2

Hoi allemaal vanuit een koud, regenachtig en winderig Invercargill. maar dat mag de pret niet drukken. We genieten nog steeds elke dag van wat we allemaal tegenkomen en kunnen zien. We gaan weer verder met onze belevenissen.

Donderdag 9 januari. 18 graden in Oamaru.

We zijn eerst naar de bieb gegaan en hebben tekst en foto's op de site bijgeplaatst, maar dat zullen jullie al wel gezien en gelezen hebben.

Voor de vogelaars onder ons. Het is hier heel stil met de vogels die wij kennen. Zelfs de Kea, Kaka en kakariki hebben we nog niet gezien terwijl die er wel moeten zijn. Wel veel erg kleine vogeltjes en zeemeeuwen.

Na de bieb zijn we nog even de stad in geweest voor enkele boodschappen en zijn we naar de pier gereden. Ook hier is een centrum waar je naar de kleine blauwe pinguïns kunt kijken zoals op Philip Island bij Melbourne. En hier hebben ze dan ook nog een kolonie Geeloog pinguïns. Net als de andere pinguïns zijn die alleen 's-avonds tegen het donker te zien. Dat hebben we deze keer niet gedaan.

Nog wel even op de pier bij vissers gaan kijken. Eentje had een pijlstaartrog gevangen van zo'n 60 tot 70 cm lang en een baby-haaitje van zo'n 25 cm lang. Langs de pier lag op het gras een furseal in het magere zonnetje te rusten. Vrij vertaald is dat een bont-zeehond. Hij heeft dan ook een vacht die lijkt op weelderig bont.

nadat we het gewaagd hadden om de pier op te lopen die naar de zee toeliep, kwamen we er al snel achter dat dat wel erg gewaagd was geweest. Achteraf hadden we het kunnen zien want de bovenkant van die pier was kletsnat. Maar goed. Wij die pier op gelopen en halverwege hoor ik ons Riki ineens roepen: Daar komt ie. En ik wist meteen wat dat dan wel was en wat ze precies bedoelde met ie. We kregen op datzelfde moment allebei een kletsnat pak van een grote golf die stuksloeg tegen de pier en het schuimende wat over ons heen sproeide. Nat tot op ons vel. Ja lach maar. Wij waren alweer een ervaring rijker die jullie waarschijnlijk nog niet meegemaakt hadden. Nat van het zeewater en dan niet van het zwemmen maar met alle kleren aan. Lekker puhh.

Op diezelfde pier zaten ook honderden aalscholvers. Kennelijk aan het uitrusten van hun middagmaal. 

'S-avonds even geskyped met mijn broer Hans en Anita. Een erg slechte verbinding vanuit de camper. Morgenvroeg gaan we vanuit het internet lokaal hier op de camping in Oamaru naar Nedeland skypen. 

Vrijdag 10 januari. Het is 18 graden in Oamaru.

We zitten om 8 uur aan de IPad in het internet lokaal en hebben bijna een uur lekker gekletst met Hans, Chantal, Loek en Kuun. Gezellig om elkaar op zo'n afstand zo goed te kunnen zien en horen.

We gaan vandaag richting Dunedin. En dan via de toeristische route langs de kust. Onderweg aan zee hebben we in het zonnetje en buiten de camper een bakske gedaan. Licht bewolkt maar best lekker met inmiddels zo'n 20 graden en uit de wind zelfs nog iets warmer. Gewoon lekker genieten. Net voorbij Hampden hebben we de Moeraki Boulders bekeken. Grote ronde stenen bollen die in zee liggen. Iets wat zich ondergronds in miljoenen jaren gevormd heeft en nu boven de grond uit komt en bekeken kan worden. Op enkele bollen die gebarsten en uiteen gevallen waren kon je zien dat zich al weer kristallen vormden die een helder gele kleur hadden. Net een soort schuimlaag die zich daarop had vastgezet. Hier konden we ook goed de kelp-bladeren bekijken. Er lagen grote stukken op het strand. Kelp is een soort zeewier maar dan van het erg grote soort. Wel 15 tot 20 cm brede bladeren die meters lang waren en op sommige plaatsen wel twee centimeter dik. Dat groeit hier in zee als kool. In Moeraki hebben we pal aan zee op een parkeerplaatsje geluncht. Via Pamerston, Kaitane naar de Paketeraki lookout gegaan en even genoten van de rust aan de kust.

Deze toeristische route is erg heuvelachtig tot aan Dunedin en daar wordt het een groot stuk vlak land. Heel verschillende gebieden op vrij korte afstand. In Dunedin zijn we maar even de stad in geweest, het stadshart en de Kathedraal bekeken. Voor ons Riki nog een nieuw batterijtje in haar horloge laten zetten en weer verder naar het Westen richting Mosgiel. Via een heuvellandschap dat soms erg groen maar op andere momenten ook weer kaal aandeed naar Middlemarch, anderhalf uur landinwaarts gereden. Vlak voor Middlemarch verandert het landschap aanzienlijk. Brede valleien met grote kale velden die helemaal vol met scherpe en grote rotsen lagen. In Middlemarch een vrij jonge camping gevonden die vooral was ingericht voor mountainbikers en andere fietsers. Een rustige maar goed verzorgde camping. 'S-avonds lekker in het zonnetje maar in de camper - buiten is het maar net 16 graden - koffie, een wijntje, spelletje gedaan en boek gelezen.

Onderweg hierheen kwamen vooral de hoogteverschillen erg goed naar voren. Aan de kust nagenoeg vlak en dan landinwaarts naar hoogten tussen de 200 en 600 meter. Middlemarch ligt op een hoogte van 470 meter.

Zaterdag 11 januari. 's-ochtends was het in Middlemarch 13 graden en hebben we binnen maar wel in het zonnetje ontbeten. We gaan op weg naar Alexandra, ongeveer midden op het eiland tussen de Oost- en West kust. Alexandra ligt op een hoogte van 170 meter in een prachtige Valley met veel fruitteelt. 

Onderweg even gestopt in Ranfurly om een bakske te doen en ons te verwonderen over het grote aantal fietsers dat hier in touw is. Het blijkt dat de Rail Trail enorm in trek is voor dagtochtjes en wat langere fietstochten. Deze Rail Trail is een oude spoorlijn die al jaren buiten gebruik was en waarvan de spoorlijnen zijn weggehaald en de trail met gravel glad gemaakt is - buiten de vele bruggen die nog gewoon bestaan uit een planken vlonder - en geschikt gemaakt is voor fietsers, wandelaars en paardrijders. Langs die route liggen veel halteplaatsen met onder andere campings, B&B's en restaurantjes. Die route gaat van Middlemarch helemaal tot in Clyde, net voorbij Alexandra en is 150 km lang. Wij rijden door erg eindes groene valleien met wisselend weilanden en kale vlaktes met veel stenen. We zijn naar Naseby gereden, over een binnendoor weg van geplet grind en ook weer over zo'n zelfde weg verder. Naseby is een oud stadje op zo'n 600 meter hoogte met een vast bewoners aantal van 110 mensen. In de winter is het er druk ( dan zijn er zo'n 3 tot 4 duizend inwoners) met wintersportende ouders met jonge kinderen die daar in als rust van de sneeuw kunnen genieten. Geen druk en levendig Skype-oord maar en en al rust en eenvoud. Ideaal voor jonge kinderen. Leuke oude gebouwen zoals een postkantoor, een klokkenmakerij uit 1868  en echt oude gebouwen als hotels, restaurants en een antieke garage met idem auto's. Dat valt hier trouwens wel op nu ik het er toch over heb. Er rijden hier erg veel ouden antieke auto's die er puik uitzien en prachtig gerestaureerd zijn. Vooral de grotere Amerikaanse modellen maar ook de echt antieke Engelse modellen. Prachtig want ze worden niet alleen maar voor de show gebruikt op zo'n- en feestdagen maar ook in het dagelijks gebruik. 

Dan door naar St.Bathans, nog zo'n oud klein mijnwerkers stadje met een Blue Lake. Dat is een oude open mijnschacht waaruit vroeger goud gewonnen werd maar die in onbruik is geraakt en is vol gelopen met gletsjerwater. Ee mooi gezicht zo'n klein meertje midden in de heuvels. 

Onderweg begin de temperatuur te verbeteren en werd het al snel zo'n 20-22 graden.

Langs de wegen die we de laatste dagen gereden hebben valt het grote aantal roofvogels op dat we te zien krijgen. Veel prachtige valken maar ook iets grotere roofvogels met een wit vlak tussen de rug en de staart. Mij niet bekend welke soort dat is. 

In Alexandra zijn we op een wel erg grote camping terecht gekomen. Zeker 350 plaatsen voor campers. Het wordt zonnig. De lucht klaart op en al snel is het 25 graden. Volgens enkele andere bezoekers de eerste zomerse dag dit jaar. Het is volgens hen allemaal een hele rare zomer dit jaar maar als het goed is moeten de mooie dagen er aan gaan komen. We wachten rustig af. De temperaturen van de afgelopen dagen hadden we dan wel niet verwacht maar zijn ons niet onbekend in Nederland. 

Zondag 12 januari.  Een rare dag wat de temperaturen betreft.

Vandaag gaan we terug naar de kust en dan wat zuidelijker richting Owaka.

Bij Roxburgh gaan we over de stuwdam en dan volgen we een weg pal langs de gletsjer rivier de Cluthe. In de weilanden veel koeien, schapen, geiten maar ook en dat valt nu pas echt op, erg veel kuddes met reeën. Die worden hier kennelijk ook gekweekt voor het vlees. Iets voor Cllydevale gaan we binnendoor rijden naar Owaka. Dat wordt een heel avontuur over grindwegen en wegen met allee maar split. Ee prachtige route binnendoor, dat wel maar op sommige plekken door de eerder gevallen regen erg nat en vuil. Maar - en dat is dan weer de positieve kant - geen stof. Al met al hebben we zo'n 60 km over dat soort wegen gereden en schoot de tijd toen lekker op. Op sommige plaatsen had de camper er behoorlijk veel moeite mee om heuveltop te komen. Die automaat is dan niet bepaald handig. Ik zit dan te popelen om te schakelen maar dat doet hij pas erg laat. Dan is het een beetje slippen maar uiteindelijk lukt het om we boven te komen. Je moet er niet aan denken om dan midden in het veld vast te komen zitten. Leg dan maar eens uit waar je bent zodat ze je kunnen komen helpen. 

Net voor Owake zijn we nog even - nou ja even - naar Cannibal Bay gereden. Volgens de gegevens zou dat een baai zijn waar zeeleeuwen en zeeolifanten bij elkaar komen om te rusten. Dat was 8 km over een glibberige en soms erg smalle grindweg. Onderaan ging de weg wel verder maar werd aangegeven dat de weg op sommige plekken zodanig smal werd dat die niet geschikt was voor kampeervoertuigen. En het mooiste van alles was nog dat er geen enkele zeeleeuw of zeeolifant te zien was. Net als wij kennelijk allemaal met vakantie of nog onderweg. Jammer maar dan maar weer terug omhoog naar de doorgaande weg.

Uiteindelijk zijn we met een erg vuile camper aangeland op een kleine camping in Owaka. Eerst de camper maar eens met de slang en een borstel onder hande genomen zodat die er weer toonbaar uitzag. We hebben onszelf 's-avonds maar eens lekker getrakteerd op een T- bone steak in het restaurant bij die camping. Ook genieten hoor. 

Morgen naar Invercargill aan het uiterste zuiden van het zuid-eiland.

Maandag 13 januari. Bewolkt en een beetje zon af en toe. Het heeft 's-nachts veel geregend met harde wind. Het is nu 17 graden wanneer we vertrekken vanuit Owaka. Vandaag gaan we de toeristische route verder volgen richting Invecargill. 

Terwijl het flink blijft regenen rijden we een mooie route door hoge heuvels. Links en rechts heuvels van zo'n 300 tot 600 meter hoog. Daar tussendoor een erg slingerende weg met op korte afstanden flinke hoogteverschillen. Dan krijgen we een fikse hagelbui in onze nek en zakt de temperatuur naar 3 graden. We zijn erg gelukkig met het feit dat de airco, in dit geval het verwarmingsgedeelte, van de camper goed werkt. Kunnen we het binnen tenminste lekker warm houden. Net voorbij een bosgebied steekt de zon zich door de wolken heen en wordt het al snel weer ongeveer 17 tot 18 graden. Wanneer we via Papatenui rijden volgen de heuvels en dalen elkaar snel achter elkaar op. Bij Florence Hill lookout zijn we even buiten de camper gaan kijken maar ook vlug weer naar binnen gegaan. We waaiden zowat uit ons vel. Gewoon stormachtig weer. Via Waikawa naar het einde van een schiereiland gereden naar Curio Bay. Een oud vissersdorpje. Nog even aan de kust gekeken naar de ruwe zee en toen terug naar Waikawa waar we op een heuveltop aan zee geluncht hebben. Wel erg onrustig in zo'n vanwege de storm niet echt stilstaande camper.  Ook hier erg koud maar een prachtig uitzicht op een onstuimige en woeste oceaan die op de kust beukte. Via Takanui en Fortrose zijn we uiteindeljk in Invercargill aangekomen op een Top-10 camping aan het noorden van de stad. 

Dinsdag 14 januari. Jawel vandaag.

Ook van acht heeft het flink geregend en gewaaid. Het is maar 13 graden wanneer we eindelijk na wat uitslapen opstaan rond 9 uur. Op ons gemakkelijk wat aangerommeld en na de koffie naar Bluff gereden. Een plaatsje op het schiereiland ongeveer 30 km onder Invercargill. 

Door de stad heen naar het zuiden afgezakt en in de stad hingen nog overal Kerstversieringen. Zijn ze hier de kalender kwijt???.

Heuvelop naar de top gereden van Bluff. Dat viel nog niet meer. Over een afstand van zo'n 700 meter moesten we naar een hoogte van 265 meter klimmen. Daar zaten steigings percentages bij van zeker 20%. En dan merk je het verschil tussen deze automaat en een handgeschakelde auto. Deze automaat valt op zo'n helling bijna stil en wanneer je denkt dat hij het niet gaat redden en achteruit zal gaan rollen komt hij in z'n eerste versnellingen gaat het met een bijzonder laag toerental toch nog heuvel op. Bij een schakelbak kun je tenminste zelf bepalen in welke versnelling je gaat en wanneer, zodat je met een behoorlijk toerental omhoog kunt rijden. Best eng wanneer je op het punt staat met de gedachte dat hij zometeen achteruit gaat rollen in plaats van verder omhoog. Gelukkig is het toch allemaal goed gegaan en zijn we later rustig in zijn eerste versnelling weer naar beneden gezakt. Bovenop waren we zo uitgekeken. Stewart eiland konden we maar net zien liggen door de mist en de nevel van het in de storm opstuivende zeewater. En vanuit het uitkijkpunt merkten we dat er nog veel meer eilandjes en schiereilanden/ stranden lagen aan deze zuidpunt. 

Hierna hebben we in de plaatselijke bibliotheek nog enkele foto's op de site geplaatst.

Bij de lokale supermarkt nog wat grote inkopen gedaan voor de komende paar dagen want we gaan morgen naar Te Anau aan de westkust tegen de fjorden aan. Vandaar uit gaan we een cruise maken op de Milford Sound. Het moet iets prachtigs en bijzonders zijn. Maar dat horen jullie wanneer we er geweest zijn. Tot dan.