Nieuw Zeeland zuid eiland 3

Hoi allemaal.

Iets sneller dan voorgaande keer. We blijven de verhalen voorlopig maar weer aanvullen wanneer we de kans hebben.

Woensdag 15 januari. Erg wisselende temperaturen vandaag. Van 12 graden in de morgen naar 27 graden midden op de dag en vroeg in de avond al weer 17 graden. Zonnig met een enkel wolkje.

Vandaag gaan we vanuit Invercargill naar Te Anau.

In Riverton een klein museum "Te Hikoi" bezocht dat met het info-centrum verbonden is. Hier werd op een beperkte oppervlakte met veel precisie werk van vrijwilligers zoveel getoond dat we ook hier tijd te kort kwamen om alles goed te kunnen opnemen. Met een film werd de geschiedenis van het zuidelijke deel van het eiland getoond. Van haar oorspronkelijk bewoners, de Maori's, de settlers die hier halverwege de 19e eeuw vanuit Europa naar toe kwamen en tot nu toe. Prachtige beelden en schitterende animaties. Verder werden in het museum delen getoond van de jonge geschiedenis van dit eiland. Van de houtwinning tijdens de eerste jaren van de Europeanen, de opzet van de grote schapenfarms, de gouddelvers met de komst van grote aantallen Chinezen tot indringende foto's en verhalen over de 1e en 2e Wereldoorlog.  Klein maar fijn gaat hier zeker op. Dit museum heeft dan ook niet voor niets in 2013 de titel "Beste museum van Nieuw Zeeland"  gekregen. Schitterend ingericht met heel veel informatie.

Vanuit Riverton naar Colac Bay gereden waar we rond 12 uur onze Patrick telefonisch gefeliciteerd hebben met zijn 36e verjaardag. We hebben intussen al een wijntje op je gezondheid gedronken hoor Patrick.

Bij Cosy Nook, een klein stukje verder Westelijk hebben we op een stukje weiland geluncht, met aan een kant schapen en koeien en een afkalvende kust met de Oceaan aan de andere kant. Fris en zonnig maar stikgezellig.

Daarna zijn we richting het Fjordengebied gereden, waar we naar het Noorden moesten afbuigen. Verder Westelijk kan daar niet. Dat is het grootste Nationale Park van NZ met een oppervlakte van 1,2 miljoen hectare. Een natuurgebied dat ontoegankelijk is voor alle gemotoriseerde verkeer. Een erg belangrijk gebied voor bergbeklimmers, voor mensen die lange trektochten willen maken op een van de vele duizenden uitgezette tracks en voor natuurvorsers. 

Via Tuatepere en Manapouri in Te Anau aangekomen. Ik denk dat jullie je regelmatig afvragen hoe je die namen in vredesnaam moet uitspreken. Ook wij hebben daar regelmatig moeite mee hoor. Weet je trouwens dat hier in de buurt ook een plaatsje ligt met de langste plaatsnaam ter wereld. Als ik het wel heb is dat een naam met 76 letters achter elkaar. Een Maori naam met een hele beschrijving van waar die plaats ligt en wat daar te doen was. 

We hebben een prachtige route gereden door een heuvellandschap en valleien met aan de ene zijde het Fjordengebied met hoge bergen en aan de andere zijde de Takitimu Mountains. Kale stukken landschap afgewisseld met bosgebieden en rijk begroeide hellingen. Een erg afwisselend stuk natuur.

Bij Clifden hebben we de oudste kabel hangbrug van NZ gezien. Een brug, gebouwd in 1899 en heden ten dage alleen nog in gebruik voor voetgangers, fietsers en ruiters.

Bij een straf windje en dreigende regenwolken onze standplaats op een camping in Te Anau ingericht.

Donderdag 16 januari. Een regenachtig begin van de dag met 15 graden.

We gaan vandaag een dagtocht / toer / cruise maken naar en op de Milford Sound.

Om kwart over acht zijn we vertrokken met een kleine luxe touringcar met 14 mensen. Vanaf Te Anau tot aan Milford Sound is het 120 km rijden door een sterk dalend en stijgend landschap. Te Anau ligt op 200 m boven zeeniveau. Het hoogste punt dat we vandaag bereiken ligt net voor de tunnel die door deze weg door de Alpen voert, de Homer tunnel en dat is op een hoogte van 940 m boven zeeniveau. Die tunnel is 1200 meter lang en heeft een verval van 1,2 meter per 10 meter. Dus reken maar uit hoever die daalt naar de andere kant van de berg.

Een erg sterk slingerende route, afwisselend door dicht regenwoud en dan weer door brede valleien met enkele struiken en grote velden, brede stroomgebieden met keien waar rivieren doorheen slingeren en smalle enkelbaans bruggetjes.

We komen door Te Anau Downs in de Eglinton Valley aan de "jawel" Eglinton River. Daar ligt in de laatste vallei voordat het NP begint een schapen farm van 20.000 hectares groot met zo'n 700.000 schapen. Een familiebedrijf dat al meer dan 100 jaar in het bezit is en geëxploiteerd word door een een dezelfde familie.

Het regende vandaag erg veel en dat was aan de ene kant een tegenvaller maar aan de andere kant ons geluk. Onderweg zagen we daardoor overal watervallen van de bergen af komen. Op honderden plaatsen gutste het water in stromen langs de bergen naar beneden. Onze reisleider wist te vertellen dat, mocht het ophouden met regenen, dat dan binnen een uur al die watervallen weg waren, alsof een enorme kraan wordt dichtgedraaid. 

Het water dat aan de Oostkant van de bergen valt wordt via stroompjes en rivieren afgevoerd naar de grote Oceaan en al het water aan de Westkant van de bergen gaat op die manier naar de Tasman zee.

Ongeveer halverwege onze route kwamen we een punt voorbij dat aangeduid werd met de 45e Zuiderbreedte graad, dat is daar midden tussen de Zuidpool en de Evenaar. Ook op diezelfde hoogte ongeveer ligt de Divider. De berghoogte die de scheiding vormt tussen de afvoer van het water naar het Zuiden en naar het Westen. Deze Divider ligt op een hoogte van 520 m boven zeeniveau.

Nog een weetje.

Aan de Oostzijde van de bergen valt gemiddeld 1,2 tot 1,3 meter regen per jaar. Jawel meter en geen cm.

MAAR aan de Westzijde regent het minimaal 200 dagen per jaar en valt er per jaar gemiddeld 7 (zeven) meter regen.

Afgelopen oktober is een record hoeveelheid regen gevallen. In een maand tijd is hier toen 1,3 meter regen gevallen. Het woud heet hier daarom niet voor niets regenwoud. Dat is ook erg goed te zien aan de enorme hoeveelheid bossen, varens en groen onderhout en de vele soorten mossen die je overal tegenkomt. 

In Milford Sound zijn we met een catamaran de fjord in gevaren. Prachtig is te zien dat deze fjorden door gletsjers gevormd zijn. De U-vorm van de bergen tot aan het water zijn ontstaan door de langs slijpende gletsjers. Dit in tegenstelling tot de grote valleien met de vrij scherpe maar vlak afdalende V-vormige zijkanten die zijn gevormd door het eeuwenlang instromen van de rivieren. De ene met de U-vorm heet daarom fjord, zoals in de Scandinavische landen en de V-vorm door het inslijpen van de rivieren heeft hier een Sound. Hebben we weer wat geleerd. 

En dan de namen. Milford Sound hoort daardoor in werkelijkheid niet Sound maar Fjord te heten. En nog zoiets. Hier worden de fjorden en zelfs het NP aangeduid met de naam fiord met een i in plaats van met een j.  Door de jaren heen zijn die namen zo gelaten en worden ook niet meer veranderd in de juiste benamingen. 

In de fjord hebben we het onderwater Observatory bezocht. Een grote stalen cilinder die rechtop in het water staat en waar we op een diepte van 8 meter onder water de vissen en schaaldieren op de rotsen konden bewonderen. Niet de vissen zaten in een aquarium maar de vissen konden naar ons kijken in een bak.

In de fjord hebben we op verschillenden plaatsen zeehonden gezien. In het begin van de komst van de Europeanen waren er in NZ nog ongeveer 2 miljoen zeehonden. Dat aantal is toen door de jacht voor de huiden en het vet terug gebracht naar zo'n 120.000 stuks. In 1944 zijn de zeehonden beschermd verklaard en sindsdien groeit hun aantal weer naar op dit moment ongeveer 270.000 stuks.

Het tegenovergestelde gaat op voor de Possums. Destijds, net als de konijnen ingevoerd om als vlees te dienen maar daarna een ware plaag geworden die hele bossen vernielden door hun knaagzucht aan de bast van bomen. In de afgelopen jaren zijn er verdelgingsprojecten in gang gezet om hun aantal te verminderen maar dat lukt nog niet erg. Op dit moment zijn er meer Possums in NZ dan schapen. Hun aantal wordt op dit moment op zo'n 40 miljoen stuks geschat.

Ook het konijnenbestand is getracht terug te brengen door de invoer van een soort fret, hier een stoot genoemd. Maar ook dat had een averechts effect. Die dieren hebben er namelijk voor gezorgd dat niet het konijnenbestand terugliep maar dat nagenoeg alle holenbroeders en kleinere vogelsoorten nagenoeg zijn uitgestorven. 

Er zijn hier geen roofdieren zoals vossen en slangen dus uitroeien of terugbrengen tot aanvaardbare proporties kan hier alleen met specifieke gifsoorten die dan weer alleen voor die diersoorten giftig zijn en waarbij overal waarschuwingen worden opgehangen om te voorkomen dat de argeloze wandelaar zijn hond verliest door onbedoelde vergiftiging.

Op de heen en terugweg hebben we verschillende lookouts bezocht. Sommige met een sanitaire stop en op een enkele plek hebben we kristalhelder water uit een beekje gedronken. Ook hebben we op twee van die stops een ontmoeting gehad met Kea's. Prachtige donkere bruine vogels met een heel mooie oranje-rode onderzijde van de vleugels. En met een lange scherpe snavel waarmee ze veel dingen kunnen vernielen, zoals jullie vast al wel eens op Discovery of een andere natuurfilm gezien zullen hebben. In ons geval waren ze op een plaats aan het proberen om de luifel van een camper te openen / slopen. Dat lukte gelukkig niet zo goed. Alleen wat lakschilfers kwamen er vanaf. 

Van onze reisleider hoorden we dat de roodvoorhoofd kakariki hier sporadisch gezien wordt en de geelvoorhoofd was nog nooit gezien, terwijl die er wel moet zijn maar zich kennelijk erg goed weet schuil te houden. 

Om vijf uur waren we terug in Te Anau en hebben we onder het genot van een wijntje moe maar erg voldaan in de zon nagenoten van een natte maar heerlijke dag. 

Vrijdag 17 januari. 15 - 10 - 16 graden, zonnig, droog maar erg fris de hele dag.

We gaan vandaag rustig aan in de richting van Queenstown. Bij ons vertrek vanuit Te Anau zijn we nog even langs het Wildlife park gegaan. Daar werden in ruime omheinde terreinen en vluchten diverse inheemsen vogelsoorten gehouden om aan diverse mensen te kunnen laten zien welke soorten hier leven. Zo waren daar de Kea, de Kaka, de kakariki en als extreme bijzonderheid de Takahe te zien. Een paartje dat in december een jong had uitgebroed maar dat al meer dan tien dagen niet meer gezien was. Men denkt daarom dat het niet meer leeft. De Takahe is een dikke bijna uitgestorven blauwe loopvogel ter grootte van een forse haan en met een rode snavel. Ongeveer 50 jaar gelden dacht men dat hij uitgestorven was maar toen ontdekte men enkele exemplaren in een klein gebied in het fjordengebergte. Sindsdien worden ze strikt beschermd en gemonitord. Ook worden van verschillende legsels een enkel ei geraapt, uitgebroed en met de hand grootgebracht totdat ze ongeveer 12 maanden oud zijn, waarna ze terug in de natuur uitgezet worden. Door die zorg zijn nu al zeker 270 exemplaren in het wild aanwezig. Deze vogel legt maar 1 of 2 eieren per jaar per legsel en mede door de intensieve bescherming groeit de populatie wel maar erg traag.

Onze reis vandaag heeft ons gebracht tot in Arrow Junction, ongeveer 15 km ten Oosten van Queenstown. Morgen gaan we naar de Westkust aan de Tasman zee.