Van West naar Oost. 1.

Hoi nog een keer vanuit Esperance maar dan vanuit een internet winkel.

Of het aan mij gelegen heeft weet ik niet maar het systeem in de bieb liep volledig vast. Dus nog maar een keer en dan het vervolg vanaf Pemberton.

Vrijdag 15 November, 21 graden.

In Pemberton een ritje gemaakt met een antieke tramn het Karri Forest in. We hadden een machinist die tevens reisgids was en ons enorm veel vertelde over de soorten bomen die we onderweg tegen kwamen.En bij het begin een feitelijk triest verhaal vertelde over de stilgelegde houtzagerij in het dorp en op veel plaatsen in Australie. Er zijn nagenoeg geen bomen meer om te verwerken. Australie had begin 50-er jaren nog een 35% van het continent bedekt met wouden en bossen. Op dit moment is dat in totalitiet nog maar 12,5 %. De grote jongens zijn allemaal gesneuveld behalve enkele reuzen in het Zuid-Oosten. Daar staan er nog die hoger dan 100 meter zijn geworden. De hoogste meet 156 meter en is naar schatting bijna 3500 jaar oud. De bomen in het Karri Forest zijn jonge bomen van ongeveer 40 jaar tot enkelen van rond de 400 jaar oud. En deze bomen zijn pas geschikt voor houtproductie wanneer ze ongeveer 100 jaar oud zijn. De jonge aanplant moet er dus nog een aantal jaren tegen om er voor te zorgen dat er in Australie weer op een geringe schaal houtproductie kan gaan plaatsvinden. Nu komt het bijna allemaal uit Afrika en Zuid-Amerika. Bekijk dan het griote plaatje op de wereldbol eens en schat in wat die kap in Brazilie op korte termijn teweeg gaat brengen. Verschrikkelijk.

4 jaar geleden waren hier 22 dagen achter elkaar regenbuien die er voor zorgden dat het water in het wout bijna drie meter boven de normale stand uitkwam. Daarna volgden 18 maanden droogte. De enkele bui die nu soms valt zorgt ervoor dat er water zichtbaar blijft aan de oppervlake en niet alles er droog uitziet. Nu zie je nog maar een klein stroompje dat dan ook nog rivier genoemd mag worden.

Hierna onderweg naar Walpole aan de zuidkust. Dan komen we onderweg door een heuvelachtig en bosrijk gebied met de eerste echt hoge bomen in wat op wouden lijkt. Bomen tot een hoogte van 35 tot 40 meter. Erg indrukwekkend en enorm rustgevend wanneer je daar tussendoor rijdt. Het begint te lijken op het regenwoud dat we in 2007 tegenkwamen op sommige plaatsen aan de Oostkust. Bij de bieb enkele foto's op de site kunnen zetten maar dat verhaal kennen jullie intussen wel.

Een plekje gevonden op Coalmine Beach caravan park. Daar zien we dat de lucht in het Noorden en Noord-Oosten helemaal verduisterd raakt door wat een grote bosbrand lijkt. We horen morgen wel of we wel verder kunnen naar het Oosten.

Zaterdag 16 November, 24 graden, in een winderig Walpole.

Volgens de receptionist van het park was de brand van gistermiddag/avond een gecontroleerde brand die altijd aan het begin van de zomer preventief aangestoken worden om te voorkomen dat er in de zomerperiode grote stukken bossen verloren gaan. Nu wordt het dorre gras en takken opgebrand en zorgt jonge plantengroei voor voldoende vochtighied om nieuwe branden te voorkomen.

Nog even aan het strand gekeken en enkele Pelikanen op de foto vastgelegd.Een nieuwe ervaring. Heel rustig water maar bruinig van kleur. Kennelijk van de bosgrond waaraan het strand grenst. Dit hadden we nog niet eerder gezien.

Op naar de Valley of the Giantsnet voorbij Walpole en voor Denmark, om de Tree Top wandeling te gaan maken. Daar eerst een boswandeling gemaakt op een hoogte tot 34 meter tussen die reusachtige bomen en met uiteindelijk een uitzicht over een deel van het bos in de uitgestrekte omgeving.Het is een constructie van stalen voetpaden op alen die geschoord worden met staalkabels. Prachtig om je dan voor te stellen dat de vogels dit dus dagelijks kunnen meemaken en wij gelukkig zijn dat we het een keer zo kunnen zien. Fantastisch.

Prachtig ook om zo een indruk te krijgen van de leeftijd van die bomen. De oudsten zijn wel 2400 jaar oud en het jonge bos rond de 60 tot 100 jaar.Met daartussen genoeg jonge spruiten om voor de verre toekomst voor nieuw woud te kunnen zorgen. Daar ook nog een wandeling gemaakt tussen de Tingle Trees. Bomen waarvan er ennkelen aan de onderzijde openeingen hebben die ontstaan zijn door bosbranden en waarvan enkele zo groot zijn dat je er makkelijk onderdoor kunt lopen. Prachtig om dit zo te kunnen beleven.

Net voor Denmark hebben we twee baaitjes bezocht. Greenspool en Elephant Bay. Greenspool is al vroeg een erg gewild strand voor zemmers.Prachtig kristalhelder water in een door koraal en rotsen afgescheiden baai waar je zo tot een diepte van een 5 tot 10 meter diep kunt kijken. En dan Elephants Bay. Een baai waarin rotsen zijn uitgesleten die de indruk wekken alsof er een kudde olifanten aan het baden is. Doorgereden naar Albany waar we weer de nodige boodschappen hebben gedaan. Je moet tenslotte ook blijven eten nietwaar.

Dan blijkt wat we al meer gezien hebben dat ook deze stad in 6 jaar tijd enorm gegroeid is. Veel nieuwbouw en uitbreiding van de stad met woonwijken en een groter stadshard met een flink winkelcentrum.

Hierna richting het Noorden gegaan richting Stirling Range NP. Om dan morgen door te gaan naar Hyden naar de Wave Rock.

Aan de noordkant van het park een plekje gevonden op het Striling Range retreat. Het was al laat en wel enkele vogels gezien en gehoord. Daaronder Redcaps, Bergparkieten en Neophema's.

Onderweg, zoals we al op zoveel plaatsen gezien hebben, verschillen keren diverse vogelsoorten die in de bermen kennelijk voedsel kunnen vinden. Duiven, kraaien, eksters, maar ook Port Lincolns, Rose's, enkele Stanley Rosella's, little Corella's en een vlucht van zeker 50 witstaart zwarte kaketoes. Een prachtig gezicht wanneer die vogels in zo'n grote groep op de vleugels gaan.

Zondag 17 November. 26 graden.

Al vroeg - om 04.30 uur - eruit gegaan om te kijken of er vogels te filmen zijn. het is al licht.

Bij het kantoor van de reeptie zijn enkele drinkenbakken geplaatst met een druppelaar zodat er altijd water in staat. daar maken de vogels graag gebruik van maar laten zich niet makkelijk verrassen om gefilmd te worden. Ze zijn erg schuw. Toch lukte het om een aantal Eleganten te filmen die hun dorst kwamen lessen. De Bergparkieten Redcaps waren te snel weg.

We gaan op weg naar Hyden, een plaats ongeveer 350 km ten Noorden van Albany waar een rotsformatie te zien is in de vorm van een enorme golf waarop gesurfd zou kunnen worden. Ik denk dat wanneer je Googled naar Wave Rock dat je hem meteen in beeld krijgt.

Gereden door een licht heuvelachtig gebied met weer veel roadtrains en enorme opslag terreinen voor graan. Opslag kuipen met randen van zeker drie meter hoog, ongeveer 200 meter lang en 30 tot 40 meter breed waarin bergen graan lagen van wel 10 meter hoog. En dat komt allemaal uit de "directe" omgeving. Je praat hier dan ook niet over enkele hectaren graanvelden maar over vierkante kilometers. Net als aan de westkust een grote graanschuur.

Bij Wave Rock begonnen met de wandeling door het zoutvelden gebied ten noorden van Hyden. Een prachtig gezicht al die dode struiken en bomen in de zoutvelden die wachten op water om dan weer tot bloei te kunnen komen.

Op aanraden van de ranger toch maar een vliegennetje gekocht dat we over ons hoofd kunnen doen om die akelige beestjes een beetje van je gezicht af te houden.

Het is fris en winderig, zeg maar gerust koud en we dragen dan ook de lange broek en ons vest.

Maandag 18 November. 16 tot 18 graden bij Wave Rock.

Gisteravond laat heeft het hier nog flink geregend. Het is een koude morgen. Met lange broek en vest de Rock beklommen en enkele leuke foto's van het landschap gemaakt. Via Ravensthorpe op naar Esperance waar we twee overnachtingen pakken. Daarna naar Norseman en gaan we beginnen aan de lange rit naar Adelaide. En onderweg allemaal kleinere plaatsen waar we kunnen tanken en op enkele plaatsen ook kunnen camperen met de camper.

Maar dat de volgende keer.